Karel (38 jaar) woonde en werkte 12 jaar in Athene. Hij vertelt: “In 2001 was er nog volop werk in Griekenland en trok ik naar Athene. Ik kon er als project manager aan de slag bij een software integrator. Als groentje werd ik op projecten gezet van miljoenen euro’s zonder al te veel begeleiding. Dat was de ideale leerschool, maar het was ook erg stresserend en vermoeiend. Ik werkte gemiddeld 70 uur per week en had vaak geen weekend. De Griekse eigenaar redeneerde als volgt: “Is er een probleem, dan zal de Vlaamse ‘fixer’ het wel oplossen.” Hij belde me geregeld ’s nachts op. Zelfs op de dag van mijn huwelijk hing hij aan de lijn!

Aardbeving

In Griekenland heb je als werknemer vooral plichten en geen rechten. De vakbonden hebben er ook geen enkele macht: doe je je beklag via de vakbond, dan is de kans groot dat je direct ontslagen wordt. Maar het goede is: als je hard werkt, verdien je veel geld. En net daar knelde het schoentje bij veel Griekse collega’s: ze kwamen als laatste aan en vertrokken als eerste. Mijn Servische en Indische collega’s waren helemaal anders. Zij lieten hun familie achter om een ander leven op te bouwen en werkten elke dag keihard. Respect!

Wat ik nooit ga vergeten, is mijn eerste aardbeving op Griekse bodem. ‘k Was toen op mijn werk en ik verwachtte dat al mijn collega’s in paniek naar buiten gingen rennen. Maar hun enige reactie was: “Hopelijk floept de generator op tijd aan. Anders crasht de server, en dat betekent tot een gat in de nacht werken!” Iedereen bleef gewoon op zijn plaats zitten. Na die eerste keer ben ik nooit meer naar buiten gelopen bij een aardbeving.

Duiventil

Ik woonde in Kypseli, een wijk die de duiventil van Athene wordt genoemd, omdat het de meest verpauperde en dichtstbevolkte plek is van Athene. Sommige buitenlanders en ook Grieken, spuwen Kypseli uit, maar ik genoot met volle teugen van de levendigheid en drukte. Helaas sloeg de crisis er zwaar toe. Armoede en criminaliteit zijn nu alomtegenwoordig en eigenlijk staan zowat alle winkels leeg. Behalve mijn favoriete pittazaak.

Athene had vroeger het imago van een kosmopolitische metropool, maar dat is veranderd. Er is meer xenofobie dan vroeger. Tegenover de één miljoen illegalen die in en rond Athene verdoken leven, maar ook tegenover alles wat te maken heeft met de EU. Vooral de Duitsers zijn niet meer zo geliefd. Ik ben een paar keer agressief behandeld in winkels en luchthavens omdat ze dachten dat ik Duits was. En ik heb haatopmerkingen gehoord uit de monden van intellectuelen waar ik steil van achterover viel.

Droom

Waar ik me aan ergerde in Griekenland? Aan de vriendjespolitiek en de fraude die overal aanwezig is. Ga je bijvoorbeeld naar de dokter, dan moet je hem een enveloppe -fakelaki- geven omdat hij je goed zou behandelen. In de enveloppe zit geld, gaande van honderd euro tot enkele duizenden euro’s. Ook het verkeer was even schrikken: de Grieken rijden als gekken op alles wat wielen heeft, en veelal zonder verzekering. Maar ondanks die ergernissen, beleefde ik een fantastische tijd. Mooi weer, veel cultuur, leuke vrienden…

Omwille van medische redenen, ben ik vorig jaar teruggekeerd naar België. Ik houd me wel nog steeds bezig met projecten. ‘k Werk vooral rond hulpmiddelen voor personen met een handicap. Het is mijn droom om naar Afrika te gaan en daar die hulpmiddelen gratis te verspreiden. Wie weet, wordt dit mijn volgende uitdaging.”

E-mail: karel@phoenixkm.eu