Columns

Guido: supermarkt

'Inderdaad, volledig mee eens'… 'Ja, zo zie ik het ook'...  De stem klonk op een verbazende manier erg formeel. Ik wist niet goed wie er achter zat.  Ik zag ook niemand spreken in mijn omgeving. Toen ik met mijn winkelkarretje de hoek omdraaide zag ik het beter.  Een jongmens, modieus gekleed, en tot in de puntjes verzorgd,  inclusief een trendy jasje en een fris overhemd. Hij liep achter zijn karretje, hier en daar wat delicatesses en andere voedingswaren uit het rayon kiezend, nonchalant te keuvelen in zo'n bluetooth-apparaatje dat allicht in verbinding stond met de smartphone.  Hij knikte zelfs even toen hij me zag. Ontspannen!

Hij bekommerde er zich niet echt om dat iedereen kon meeluisteren. Hij had overigens niets interessant, of vertrouwelijks mee te delen. Hij beperkte zich tot ondersteunende peptalk van de neutrale soort.  Hier en daar kwam er een woordje Engels tussen, waaruit ik kon afleiden dat het om een zogenaamde 'conf-call' ging. De conference call, ofte met velen tegelijk aan de telefoon. Meestal een vreselijke kakofonie. Het zogezegde lowcost-substituut voor internationale meetings. Vreselijk vervelend en wat mij betreft behoorlijk inefficiënt en verwarrend, maar het hoort er kennelijk bij.

Deze man had er geen last van; hij had een conference call, maar dat zou hem er niet van weerhouden om zijn vrijdagmiddag-boodschappen al te doen, voor het te druk werd in de winkel. Hij had al lang begrepen dat het er niet echt toe deed wat zijn bijdrage was, als hij maar toonde dat hij 'aanwezig was'.

Spijtig! Spijtig van zoveel onproductieve tijd. Zoveel inefficiëntie, weliswaar onder het mom van multitasking. Je mag mij in deze gerust oubollig noemen. Ik heb al geen hoge pet op van multitasking, sterker nog , ik kan het gewoon niet, maar om op deze manier je zakelijke belangen, (of die van het bedrijf dat je loon betaalt) te behartigen, daar geloof ik niet echt in.  De man heeft erg cynisch meegespeeld met het spelletje dat moest gespeeld worden. Maar meerwaarde werd er toch niet echt geproduceerd.

Spijtig ook omdat dit soort fratsen, voor een stuk, de doodsteek zijn van vormen van thuiswerk of flexwerk. Ik zou alleszins maar heel even geamuseerd zijn mocht ik een zakelijk gesprek voeren en ik hoor bij mijn gesprekspartner op de achtergrond 'Nancy, kassa vier, prijs gepelde tomaten, 500 ml!'

Allicht is het een éénmalig gegeven, en ik ben de laatste om mensen te veroordelen voor de vele mogelijkheden die smartphones, internet en mobiele communicatie in het algemeen met zich meebrengen, maar  hiermee bewijs je niemand een dienst. Ook de aanwezige klanten niet. Ik houd er niet van als ik aan het winkelen ben en volop nadenk over wat ik die avond ga koken dat er iemand loopt rond te 'beppen' over zijn business opportuniteiten. Dat leidt namelijk af van het wezenlijke: voorspel voor het echte koken.

Tenzij hij natuurlijk uitbater was van de supermarkt, dat kan ook!

Guido Everaert

Wie is Guido?

Guido Everaert is schrijver, spreker en columnist. Daarnaast werkt hij als lector ‘web content' en ‘storytelling' aan de Karel de Grote-Hogeschool. Zijn interesse? De schone en minder schone kantjes van de mens.

Ook interessant

Guido: purpose

Wat is er verkeerd aan een job doen voor het geld? 'An honest job for an honest pay.’ Zou het kunnen dat we ons het hoofd laten gek maken met dat streven naar gelukzaligheid? 

 

Guido: hondenleven

Vroeger had ik een Weimaraner pup. Ik werkte toen bij een reclamebureau. Aangezien ik er baasje speelde, besliste ik dat we een bedrijfshond nodig hadden. Spike mocht mee.

Guido: vroeg slapen

"Ik zou graag nog eens vroeg gaan slapen." Mijn lief sprak de magische woorden uit. Niet terwijl we lamlendig voor tv lagen. Neen, het was midden in de dag. 

Guido: 't is niet moeilijk

Terrasjesweer. Heerlijk genieten met een drankje. Als je ’t tenminste krijgt. Heb je ook zo’n hekel aan dat eerste kwartier waarbij je probeert de aandacht te trekken van het personeel?

Guido: AI, dat doet pijn

De zelfverklaarde AI-experts lagen verscholen onder de rotsen en in het kreupelhout aan de rand van de informatiesnelweg. Nu zijn ze daar. Klaar om geld hun richting te laten uitrollen.

 

Guido: toxisch

Alles is tegenwoordig toxisch. Toxische relaties, leiderschap, management... De vraag is hoe je kan vermijden dat er zo’n label op je geplakt wordt. Op dat vlak heb ik slecht nieuws: dat kan je niet.