Bram vertelt: "Ik weet nog altijd wanneer mijn fascinatie voor Australië begon. Het was op de middelbare school tijdens de les Engels. We moesten een artikel lezen over Uluru of Ayers Rock. Dat is een gigantische rode rots in de woestijn die een mythologische betekenis heeft voor de Aboriginals. Ze geloven bijvoorbeeld dat de gaten in de rots holen zijn van mythologische mollen. Dit klonk zo exotisch dat het mijn belangstelling opwekte.

Verlangen naar iets anders

Toen ik afgestudeerd was als tuinbouwingenieur en een job vond in een tuincentrum, begon ik me af te vragen wat ik wilde doen met m’n leven. Alles liep op wieltjes, maar toch verlangde ik naar iets anders: naar meer uitdagingen, verrassingen en avontuur. Toen kwam de herinnering aan Uluru bovendrijven en in een opwelling besloot ik naar Australië te trekken.

Ik spaarde enkele maanden en regelde een Working Holiday visum. Dat is een visum voor jonge mensen (van 18 tot en met 30 jaar) die een jaar in Australië op vakantie willen en er tegelijk ook willen werken. Je kan je aanvraag gewoon op de website van de Australische immigratiedienst doen. Het kostte mij een half uur. 24 uur later kreeg ik een visumbevestiging in m’n mailbox. Echt supergemakkelijk!

In hetzelfde schuitje

Australië bleek zo fantastisch als ik had gedacht. De mensen waren vriendelijk en open, de natuur prachtig en het weer schitterend. Toen ik een tijd rondgetrokken had, besloot ik werk te zoeken. Via een Australische jobsite vond ik een tijdelijke job: ik mocht 6 weken kersen plukken op een fruitboerderij in Victoria. Dat was een speciale ervaring: ik verbleef samen met andere fruitplukkers -jonge mensen van over de hele wereld- in een ‘working hostel’. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje en dat creëerde een band. Met sommige van hen heb ik nog altijd wekelijks contact.

Onze werkdag begon om 6.00 uur, bij het opkomen van de zon. We stopten om 14.00 uur omdat het dan te heet werd. In het begin was het verrassend moeilijk: het vereist een speciale techniek om kersen snel -en mét steeltje- te plukken. Eens ik hem onder de knie had, slaagde ik erin om in 1 dag zo’n 6 emmers te vullen met 15 kg kersen. Voor 1 kg kersen kreeg ik 1 Australische dollar, wat neerkwam op ongeveer 60 euro per dag. Dat was niet slecht. Bovendien mochten we onze buik rond eten met kersen en ander fruit. Dat was een luxe voor een arme backpacker, zoals ik.

Gokken op de renbaan

De leukste job deed ik in Bunbury. Samen met drie jongens die ik ontmoet had in het jeugdhotel, gingen we naar de paardenclub om te vragen of ze helpende handen zochten. We wisten namelijk dat de BunBury Cup er zat aan te komen: de reclameborden in de stad hingen er vol van. Het antwoord was ja. We mochten een week helpen. Eerst moesten we het terrein ‘raceklaar’ maken: tenten opzetten, het gras afrijden, tafels en stoelen rond de renbaan plaatsen… Tijdens de race zelf stonden we achter de toog en bedienden de klanten. Het was ongelooflijk om te zien hoe iedereen erop los dronk en gokte. De dollars vlogen in het rond.

Na de race mochten we al het eten dat over was meenemen: hamburgers, sushi, broodjes…’s Avonds organiseerden we een eetfestijn in het hotel. Als dank kregen we ook gratis tickets voor een kleine paardenrace die de week nadien plaatsvond. Zo konden we eens de andere kant meemaken. We hebben uiteraard enkele gokjes gewaagd, maar zonder veel succes. 

Groetjes uit Amerika

Uiteindelijk ben ik nooit tot aan Uluru geraakt. In het jeugdhotel in Bunbury leerde ik een Amerikaans meisje kennen waar ik verliefd op werd. Ze deed vrijwilligerswerk in een wildlife park in de buurt, en ik ben de rest van de tijd bij haar gebleven.

Nu, drie jaar later, zijn we nog steeds samen. Ik woon weer in België en zij in Amerika. Maar we hebben concrete plannen om te gaan samenwonen in Amerika. Binnen enkele dagen vertrek ik! Je kan echt wel zeggen dat Australië mijn leven heeft veranderd."

E-mail: bramreusen@hotmail.com

Blog: travel-experience.com