Columns

Guido: promotie

Het is redelijk paradoxaal te noemen. Als je in onze maatschappij iets goed doet, word je gepromoveerd. Dan mag je hoger op de ladder kruipen. En dat wordt zichtbaar gemaakt. Met auto's, grotere bureaus en wat er verder nog mogelijk is aan decorum. Het is een proces dat maar in één richting gaat, hogerop en als dat niet lukt, tja dan is het einde verhaal.

Mocht het alleen maar een titel en een ander bedrijfskaartje zijn, zou het allemaal nog meevallen. Maar helaas wordt er na verloop van tijd ook van je gevraagd dat je mee gaat managen. Leiding geven aan een team, sturing aan een organisatie. Peer reviews, management meetings, steering committees. Dat hoort er ook bij. En reporting, veel reporting! Projecties van de resultaten, overview van de sales forecasts of de status van de teamleden.

Geestdodende activiteiten, en dat heb je allemaal aan jezelf te danken. Want je was goed in wat je deed. En daar werd je voor beloond. Niet door in meer comfortabele omstandigheden je werk te mogen doen waar je zo goed in was. Neen, je mag net minder doen waar je goed in was. Je moet andere verantwoordelijkheden nemen. Terwijl het niet eens zeker is dat je daar goed in bent.

Het komt ongetwijfeld door de halfslachtige houding met betrekking tot verloning en beloning. Ja, we gaan hem meer geld geven, maar dan verwachten we natuurlijk ook wel meer terug. Je kunt je afvragen of het dan wel een beloning is, natuurlijk. De mercantiele geest is in Vlaanderen nooit ver weg. 'Voor dat geld kunnen we er twee jongere aanpakken…' en dat soort kruideniersredeneringen.

Promotie is ook wat we zelf in het hoofd hebben als we denken aan een geslaagde loopbaan. Geloof me ik heb het hele spectrum doorlopen. Van junior naar senior, van groepshoofd naar managing director, en alle mogelijke -creatief uitgevonden- stappen ertussen.

Nu, vele jaren later, bedenk ik regelmatig dat dat toch niet de meest slimme aanpak is. Je hebt mensen die het ongetwijfeld in de vingers hebben om de corporate hiërarchie aan te zwengelen en aan te scherpen. Ik heb er niet meteen een waardeoordeel over. Ik weet wel dat ik het niet in me heb. Ik vond het saai en weinig uitstaans hebben met het terrein, met het echte werk.

Onlangs las ik dat ze bij een bedrijf als Google op dat vlak een parallelle hiërarchie hebben. Enerzijds heb je de klassieke managementstructuur die vlak is en toegankelijk. Daarnaast heb je een gelijkaardige waardenschaal voor meer technische profielen. Je titel verandert een beetje, je verloning zeker, maar je blijft wel min of meer hetzelfde werk doen.

Grondiger en beter, eerder dan meer. Er valt zeker iets voor te zeggen! 

Guido Everaert

Wie is Guido?

Guido Everaert is schrijver, spreker en columnist. Daarnaast werkt hij als lector ‘web content' en ‘storytelling' aan de Karel de Grote-Hogeschool. Zijn interesse? De schone en minder schone kantjes van de mens.

Ook interessant

Guido: ontslag nemen

"'Papa, ik ga mijn ontslag geven!' Een zin die net iets te vaak in het chaosgezin Everaert circuleert. Mijn dochters hebben me dat al gelapt, en nu was het de beurt aan zoonlief."

Guido: druk

Guido's gedacht: "Ik moet mij verontschuldigen. Ik heb weliswaar Abraham al gezien, maar dat betekent niet dat ik over veel inzicht en mededogen beschik. Tot nu."

Guido: schriftelijk geweten

"Ik typ dit stukje in bed. Op een maandagochtend. Om zeven uur. Omdat het kan. Naast mij ligt een vrouw die ook niet uit bed wil komen en min of meer dezelfde job uitoefent."

Guido: bijzaken

"Bij mij hebben bijzaken de neiging om tot veelkoppige monsters uit te groeien. Het lukt me bijvoorbeeld niet om te schrijven als de keuken er niet tiptop uitziet."

Guido: jaloers

"Ik schrijf dit stukje, ongeschoren, in bed, op een vrijdagochtend om negen uur. Mijn meetings gebeuren op een terrasje of op café. En toch ben ik soms jaloers."

Guido: afwas

"Toen ik vroeger als jobstudent werkte, werd er bij ons thuis een nieuwe munteenheid ingevoerd. ‘Amai, dat is duur, daar moet ik zeker vier uur voor afwassen!’"