En toch. Denk twee keer na! Dit is het standpunt van zij die dwalen en niet weten waar het over gaat. Duw je kind in godsnaam in die richting. Want geld wordt er verdiend in deze sector. Veel geld zelfs. Daartegen zijn de winsten van speculanten en beursjongens volgens mij klein bier.

Begrijp mij niet verkeerd. Schulden moeten betaald worden, en er moeten mensen en mechanismen bestaan om dat zo ordelijk mogelijk te doen. Ik ga dat nooit ontkennen. In wat ik nu omschrijf als een vrij donkere bladzijde in mijn leven -toen ik nog voluit droomde van ondernemen en groeien en rijk worden- kende ik ze allemaal bij naam en toenaam in het Gentse. En ik nam het hen absoluut niet kwalijk dat ze mij soms een bezoekje brachten.

Hoffelijkheid komt van 2 kanten, je moet mens en functie uit elkaar kunnen halen. Ik ben altijd vriendelijk, 'die mens doet ook maar zijn job'.  Ik gaf ze koffie (als ik er nog had) en hielp hen om mijn huisraad op te schrijven zodat ze iets hadden om op terug te vallen mocht ik in gebreke blijven.

Ik weet het, de meeste Vlamingen weten allicht amper wat een gerechtsdeurwaarder is, wegens altijd netjes op tijd alles betalen en zo. En de anderen zwijgen er allicht in alle toonaarden over, omdat het zo schaamtelijk is.

Dat is het ook. Het zijn vernederende momenten om politieagenten binnen te krijgen en -meestal onvriendelijke want een beetje angstige- mannetjes met echte typmachines (jawel, met carbonpapier). Vlijtig en nauwgezet schrijven ze lijstjes met producten zoals koffiezet, mixer en versleten tv's om die te kunnen verkopen en zeker te zijn dat je ze niet zelf houdt.

Ik behoor tot die groep Vlamingen die net iets nonchalanter is en al eens verkeersboetes negeert en provinciale bijdrages of andere belastingen onder de stapel papieren laat liggen. Zo gebeurt het helaas regelmatig dat een kleine boete, mits een paar aanmaningen en een bezoekje van voornoemde schuldinners ineens oploopt tot makkelijk een 5- tot 10-voud. De administratie en inning moeten immers ook betaald worden.

Ik vloek hard, zweer dure eden dat het mij niet meer zal overkomen, en ik betaal. Nog steeds is mijn standpunt 'Eigen schuld, dikke bult'. We hadden maar wat beter moeten opletten. 

Maar daar zou het moeten stoppen. Recent heb ik echter nog eens aan den lijve ondervonden hoe sommige van die mensen letterlijk 'profit' kunnen toveren uit schuld. Het was lang geleden, want zelfs ik word verstandiger, maar ik had het dus weer eens vlaggen.

Het is ook Covid geweest, bepaald riant was het niet gesteld met mijn reserves, dus besloot ik de hele zaak af te betalen in 3 of 4 keer. Elke maand netjes een toch niet gering bedrag op de rekening van de deurwaarder gestort.

Ik weet dat ze daar zegelrechten, inningsrechten en administratieve kosten bovenop plakken, dus bij het laatste bedrag vroeg ik naar het totale restsaldo. Daar kwam nooit antwoord op. Of ja, het antwoord dat er kwam, was een maand later. Iets in de strekking van 'U bent in gebreke gebleven en we gaan uw meubeltjes komen opladen, tenzij…'.

In allerijl de helft van het -opnieuw aangegroeide- restsaldo betaald. Om dan te moeten vaststellen dat dat geld nauwelijks meetelde. 600 euro (het aangegroeide 'restsaldo') waar ik 300 euro van betaalde, bleek een maand later (dat was het respijt dat ik kreeg) toch nog steeds 580 euro te blijven. De plotse devaluatie van 300 euro naar amper een kleine 30 euro waarde schoot me deze keer echt in het verkeerde keelgat.

Er is iets grondig mis met die mensen hun manier van communiceren, werken en doorrekenen en dan heb ik het nog niet over het totaal gebrek aan empathisch vermogen. Er geldt maar een regel: zoveel mogelijk uit een schuld halen, zo lijkt mij. Het zou natuurlijk ook kunnen dat het een uitzondering is…

Laat het voor iedereen een les zijn, want hun 'ombudsdienst' blijft Siberisch doof bij dit verhaal. Een gewaarschuwd man telt voor twee. Zorg dat ze bij jou nooit over de vloer komen!