Columns

Guido: horeca

Ik probeerde een koffie te bestellen. Het meisje achter de toog had het echter erg druk met haar smartphone. Dus bleef ik even wachten, je weet tenslotte nooit wat het is. Misschien had ze net een foto binnengekregen van haar stervende grootmoeder die ze dringend moest 'liken'. Of iets van die aard. Ze bleef giechelen en lachen, dus zal het eerder een geweldige nieuwe liefdesromance geweest zijn. Omdat ik die koffie toch echt wel voor de middag gedronken wou krijgen, kuchte ik even. Ze keek op, erkende mijn bestaan en keek terug naar het schermpje. 'Jaaaa?' was het volgende. Zonder me aan te kijken. En met een zucht zorgde ze voor mijn koffie. Multitaskend, dat wel. Met één hand op de toetsjes, met de andere aan de koffiemachine. Ik rekende gepast af, zonder fooi, en vastbesloten om daar nooit meer binnen te gaan.

Niet dat ik problemen heb met smartphonegebruik, maar ik vind het zo jammer dat een job in de horeca blijkbaar verward wordt met klanten bedienen als noodzakelijk kwaad. Terwijl het gaat om gastvrijheid, om warmte, en om zorg. Er is geen tussenweg. Toen ik zelf als student in cafés werkte om mijn studies mee te betalen –of het drankgebruik dat samenging met die studies, ik wil er vanaf zijn–  heb ik ondervonden dat het een harde job is. Als je ze goed doet. Dan wil je zo efficiënt mogelijk bedienen, afruimen, opnemen, helpen. Tegenwoordig zie ik veel popjes die mooi staan te wezen en/of kicken op de plek waar ze aan't werk zijn, maar er verder niet veel voor overhebben. Dat is spijtig.

En zonder in clichés te willen vervallen, er zijn ook voorbeelden aan de andere kant. Letterlijk, die andere kant, in alles. Nederland, Eindhoven, 10 uur 's ochtends. Ik heb wireless nodig en duik een hamburgertent in, ter hoogte van één of andere woonboulevard. Het joch achter de toonbank groet me enthousiast en hartelijk. Hij maakt een praatje zoals alleen Nederlanders dat kunnen, een origineel aaneenbreien van clichés en je toch het gevoel geven dat het de eerste keer is dat hij al die waarheden debiteert.

'Een koffie voor mijnheer, komt eraan. Wil u misschien ook eens proeven van onze donuts, altijd lekker? Iets stevigs kan er altijd bij misschien…' Ik ben van mezelf al vrij stevig, dus ik hield de boot af. Maar ik apprecieer de 'upselling efforts'! Altijd een beetje handelen hè.

Vijf minuten later staat hij terug aan mijn tafeltje. 'Als u nou volgende keer terugkomt, dan hebt u hier vast wat aan!' en ik krijg twee kortingbonnetjes, terwijl hij tafeltjes en stoelen recht schikt. Hij kletst nog wat verder over zijn studies en wat ik hier kom doen, en gaat weer door met zijn werk.

Het is rustig in de tent, maar het is clean, goede muziek en aangenaam. Het is heel even zijn restaurant, zijn droom. Ik heb zijn naam gevraagd. Als ik ooit iemand een plezier kan doen met een topwerkkracht in de horeca, dan komt deze zeker bovendrijven.

 

 

Guido Everaert

Wie is Guido?

Guido Everaert is schrijver, spreker en columnist. Daarnaast werkt hij als lector ‘web content' en ‘storytelling' aan de Karel de Grote-Hogeschool. Zijn interesse? De schone en minder schone kantjes van de mens.

Ook interessant

Guido: purpose

Wat is er verkeerd aan een job doen voor het geld? 'An honest job for an honest pay.’ Zou het kunnen dat we ons het hoofd laten gek maken met dat streven naar gelukzaligheid? 

 

Guido: hondenleven

Vroeger had ik een Weimaraner pup. Ik werkte toen bij een reclamebureau. Aangezien ik er baasje speelde, besliste ik dat we een bedrijfshond nodig hadden. Spike mocht mee.

Guido: vroeg slapen

"Ik zou graag nog eens vroeg gaan slapen." Mijn lief sprak de magische woorden uit. Niet terwijl we lamlendig voor tv lagen. Neen, het was midden in de dag. 

Guido: 't is niet moeilijk

Terrasjesweer. Heerlijk genieten met een drankje. Als je ’t tenminste krijgt. Heb je ook zo’n hekel aan dat eerste kwartier waarbij je probeert de aandacht te trekken van het personeel?

Guido: AI, dat doet pijn

De zelfverklaarde AI-experts lagen verscholen onder de rotsen en in het kreupelhout aan de rand van de informatiesnelweg. Nu zijn ze daar. Klaar om geld hun richting te laten uitrollen.

 

Guido: toxisch

Alles is tegenwoordig toxisch. Toxische relaties, leiderschap, management... De vraag is hoe je kan vermijden dat er zo’n label op je geplakt wordt. Op dat vlak heb ik slecht nieuws: dat kan je niet.