Nu wil het toeval dat ik al 7 jaar sprekers, politici en bedrijfsleiders coach om te spreken voor een publiek. De meesten zijn daar tevreden over, afgemeten aan het feit dat ze terugkomen en hun facturen betalen. 

Mijn methode is vrij simpel. Het is belangrijk dat sprekers zichzelf blijven. Ik heb het grootst mogelijk respect voor de integriteit en de manier van ‘zijn’ van een spreker. Anders wordt het een geforceerd verhaal. 

Daarnaast draait om het verhaal. Wat willen ze vertellen? Dat wil ik zo scherp mogelijk krijgen. Velen rijden zich vast in de klassieke valstrik. Te veel willen vertellen en tonen hoe slim ze wel zijn. 

Dat blok ik af. Ik help met het structureren van inhoud, met het brengen van hun boodschap. Daar ligt mijn meerwaarde. De connectie, de spanningsboog van het verhaal, de conclusie en de manier waarop het gebracht wordt.

Af en toe krijg ik feedback. Ik wil het liefst onderbouwde meningen horen die geen rekening houden met mijn fragiele, persoonlijke incasseringsvermogen. Reik mij de dingen aan die mij vooruithelpen en wijs me op verbeterpunten. Wat goed is, weet ik zelf wel. Suikerlaagjes heb ik niet nodig.

Onlangs kreeg ik feedback van een persoon die ik bij een TED-talk heb geholpen. Die luidde als volgt: "Ik ben niet tevreden over de coaching die ik kreeg. De coaching ging enkel over storytelling en het brengen van mijn verhaal. Ik voelde me niet ondersteund als mens. Ik werd onzeker omdat ik geen empathie voelde!”

Mijn eerste reactie was tegenpruttelen en verongelijkt zijn. Ik probeerde het goed te praten voor mezelf. Waarom zou ik me bekommeren om de blutsbare ego’s van deze of gene?

Tot ik op die ene uitspraak stootte en 1 en ander met elkaar in verband bracht. 'Honesty without kindness is brutality. Kindness without honesty is manipulation.' 

Ik ben onverdeeld hard en resultaatgericht als het op mijn samenwerkingen aankomt. Net uit respect voor mijn ‘coachees’. Maar volstaat dat?

Goeie coaches, ook in het voetbal hebben oog voor de mens achter de prestatie. Het is een aspect dat ik durf te verwaarlozen, precies omdat ik zelf zo robuust ben.

Ook omdat het mij ontzettend veel energie kost om me empathisch op te stellen (op dat vlak!). 

Ik mag de storytelling en de vaardigheden om voor een publiek te spreken dan wel het belangrijkste vinden, het resultaat zal altijd suboptimaal blijven als ik de mens achter de job vergeet. 

Niet als professional, maar als twijfelende, gestresseerde en onzekere mens. 

Het is een laat inzicht, maar beter laat dan nooit.