Wat zou het toch fantastisch zijn als je elk jaar op die manier kunt archiveren. Gewoon alles repareren, hier en daar wat uitgommen, een hoek terug recht plooien, wat scheurtjes fiksen. Doos dicht en het verleden is weg. Daar wordt niet meer naar omgekeken. Met de doos verdwijnen ook de meeste leerkrachten en eventuele nare herinneringen. En het mooiste van alles: je krijgt een adempauze die ruim voldoende is om het volledig achter je te laten. Op 1 september sleur je die ballast niet meer mee. Je start letterlijk met een nieuwe schone lei. Niemand die je herinnert aan je stommiteiten van een paar maand eerder, niemand die al weet hoe hij je de komende maanden zal evalueren. 100% nieuwe kans, en ze ligt er voor het grijpen.

Het heeft geen zin om daar met hen over te praten, om daar zelfs nog maar iets over te zeggen. Op die leeftijd hebben ze recht op de vanzelfsprekendheid van dat soort geluk. Het is hen ook volkomen gegund. Maar heel af en toe vind ik dat dat voor ons ook het geval zou moeten zijn. Een soort 'reset-knop' om alles wat we fout deden ongenadig te wissen en voluit die nieuwe kansen te kunnen grijpen. Niet bezwaard door beroepsfoutjes, negatieve percepties en verkeerde keuzes, die ons blijven achtervolgen. Beeld je eens in hoeveel energie je zou hebben. Elk jaar beter worden in je job. En geen energie verspillen aan achterhoedegevechten, karaktermoorden en het repareren van beoordelingsfouten.

Een dergelijke cesuur treedt zelden op in een beroepsloopbaan, en meestal wordt ze ons opgedrongen door externen. Het bedrijf gaat dicht, we worden ontslagen of er loopt iets fout. Eerder dan een kans, zien we dat als een groot ongeluk, en een verstoring van onze routine, onze zekerheden en ons ordelijke leven. Het is grappig en tragisch tegelijk dat we er in zo'n omstandigheden naar streven om het evenwicht zo snel mogelijk te herstellen, zo snel mogelijk terug in een dagelijkse tred willen vervallen die vertrouwd is en waar we de beperkingen van kennen.

Zeldzaam zijn de gevallen van mensen die zoals jonge adolescenten moeiteloos afscheid nemen van het oude, om onbekommerd en reikhalzend uit te zien naar het nieuwe. En met dat reikhalzen van die jonge kerels en meisjes valt het bovendien ook nog mee. De doos wordt op zolder geploft, en er wordt tijd gemaakt om met de vrienden op te trekken. School is nu definitief twee maand weg, geen haar op hun hoofd dat er nog maar aan denkt om daar naar vooruit te kijken. Dat is voor 1 september, en geen dag vroeger.