Lieven getuigt: “Met drie kinderen van 17, 15 en 10 is zo’n stap niet evident. In september 2015 vertrok ik alleen naar Suriname. In januari kwamen ook mijn vrouw en onze zonen van 15 en 10. De jongens gaan hier naar een Nederlandse school, mijn vrouw runt het huishouden. Onze dochter is in België gebleven omdat ze daar haar middelbaar wil afmaken. Het is wennen om haar vanop afstand te helpen en te steunen. Ze is wel tijdens de paasvakantie naar hier gekomen en ook tijdens de grote vakantie komt ze. Nadien is ze van plan om in Leuven verder te studeren.

Leerplannen en complexe cultuur

k werk voor VVOB als education advisor. Mijn taak? De leerplannen voor de leerkrachten basisonderwijs actualiseren. Het is belangrijk om de lerarenopleiding sterker te maken, zodat de toekomstige leerkrachten de juiste vaardigheden verwerven. Ik ontmoet elke dag gedreven, boeiende en competente mensen. Alleen zorgt de politieke en economische context dat zaken trager en stroever lopen dan bij ons. Behoorlijk frustrerend, ook voor de Surinamers zelf, maar met hun levensmotto ‘no spang’ (jaag je niet op), slaan ze zich er telkens weer door.

De grote ‘valkuil’ in Suriname is onze  gemeenschappelijk taal en hun Hollandse stijl, waardoor het lijkt alsof we bijna buren zijn. Maar dat is schijn. Het is een veel complexere samenleving dan de onze. Een cultuur die zijn oorsprong voornamelijk vindt in slavernij. De meeste mensen zijn door het lot in Suriname beland: Creolen, Hindoestanen, Javanen, Chinezen… Je kan dus eigenlijk niet over één Surinaamse cultuur spreken. Het is een boeiende samenleving, maar niet evident om je als buitenlander in te integreren. Het werk maakt het wel makkelijk om contacten te leggen.

Modderkust en liters vocht

We wonen in de hoofdstad van Suriname, Paramaribo. De stad ligt aan de rivier de Paramaribo, een typisch majestueuze tropische stroom, vlakbij de kust. Helaas is het een modderkust. Dus zonder wit zand en kokospalmen. De stad zelf is beschermd Unesco werelderfgoed. We rijden dagelijks tussen de vele voormalige koloniale houten woningen, sommige in heel mooie staat, andere dan weer flink vervallen. Er is amper hoogbouw en de stad is behoorlijk uitgestrekt. Met amper 250.000 inwoners, heeft Paramaribo een gezellig provinciaal karakter. Het is zeker geen bruisende wereldstad. Maar net omdat we rust zochten, bevalt het ons hier.

Natuurlijk zijn er zaken waar je moet aan wennen. Het vochtige, tropische klimaat kan je soms fysiek nekken. De nachten zijn hier bijlange niet zo verkwikkend als in België. Eigenlijk sta je hier nooit echt fris en monter op. Langs de andere kant is de warme en vochtige lucht een gezond deken voor het lichaam: slijmvliezen en huid drogen niet uit en je hebt nooit meer een door de koude verkrampt gevoel… En het sporten -weliswaar na zonsondergang- is zalig! Bij het lopen is je lichaam meteen op temperatuur. En na liters vocht uitzweten, voel je je als herboren.

Dolfijnen spotten in de grote wereld

In de week vliegen de dagen voorbij. ’s Morgens zijn we vroeg uit de veren, en wanneer het avond is en vroeg donker, is er nog net energie genoeg om samen wat tv te kijken. Verder is er om de hoek een hele fijne sportclub waar we regelmatig naartoe gaan. Het is een aangename plek, met een mooie tuin en toffe mensen. En af en toe vluchten we in het weekend naar de prachtige natuur. Dan gaan we varen op de Suriname-rivier en spotten we dolfijnen. Of we trekken even de jungle in. Ja, dat zijn gouden momenten.

We missen natuurlijk onze familie, vrienden en naaste collega’s. Gelukkig vangen mailverkeer, WhatsApp en Skype heel wat op. Je blijft op de hoogte van wat er gebeurt, maar beseft dat je er geen deel meer van uitmaakt. Dat laatste is wennen, maar laat je ook weer de relativiteit van het leven inzien. Gezien de leeftijd en noden van onze kinderen, keren we wellicht op een bepaald moment terug naar België. Maar dat hangt ook af van wat zij willen en hoe hun wegen zullen lopen. Voorlopig nemen we het zoals het komt, en genieten we van het gevoel deel uit te maken van een grotere wereld dan diegene die we in België kenden.”