Ieke (28): 'Zolang ik me kan herinneren droom ik van een leven in het buitenland. Ik wou een andere taal spreken, nieuwe mensen ontmoeten, de rush van een echte buitenlandse grootstad ervaren en weg zijn van alles en iedereen die ik kende.

Dat het merendeel van de Belgen niet wil wat ik wil, vond ik vreemd. Ik probeerde te aarden in een land waar ik weinig gelijkgezinden tegenkwam. Ik kreeg voortdurend te horen: 'Het is hier toch goed? We hebben alles: een goede sociale zekerheid, de perfecte gezondheidszorg, werkgelegenheid, familie en vrienden...' Klopt. En toch wou ik weg. 

Het keerpunt

Het keerpunt kwam toen ik een vijftal jaar bij een provinciaal domein werkte. Ik slaagde als enige voor de eindronde van een promotie op het werk.

Toch kreeg ik de leidinggevende functie niet. Dat was een behoorlijk bittere pil om te slikken.

Ik, die zelf had besloten niet verder te studeren, wilde namelijk bewijzen dat ik het op eigen kracht, zonder papiertje kon. Maar ik mocht me niet bewijzen. Meer nog, ik moest verslagen verder onder leiding van mensen die niet in mij geloofden. 

Dat was voor mij de druppel. Ik vroeg me af: in hoeverre ben ik nog trouw aan mezelf? Ik wilde opnieuw geloven in wie ik was en wat ik wou. Ik besloot m'n buikgevoel te volgen en diende m'n ontslag in. Een plan had ik niet, maar toch voelde het juist. M'n herwonnen vrijheid bokste alle stress uit mijn lijf. 

Enkele reis

Net na m'n laatste werkdag, startte er een cursus Engels in Madrid. Als je die cursus volgt, krijg je een certificaat waarmee je als niet-native speaker, toch Engels mag geven binnen een internationale context. Ik dacht: waarom niet? Ik schreef me in voor de cursus en boekte een enkele reis naar Madrid.   

De cursus voelde een beetje als thuiskomen. Plots werd ik omringd door gelijkgezinden. Allemaal buitenlanders en expats, die uitkeken naar een leven weg van huis. 

Bevlieging

Ik gaf mezelf twee maanden de tijd om een job te vinden. Binnen de maand mocht ik solliciteren bij Daimler, het moederbedrijf van Mercedes-Benz. 

De werkgever vroeg waarom ik in Madrid wou werken. Ik antwoordde enthousiast dat ik een boon had voor de stad, de mensen, het eten, kortom: het goede leven. Hij vroeg: 'Je bent hier niet voor de liefde?'

Ik schrok zichtbaar van zijn vraag. Hij was een man van middelbare leeftijd en niet bepaald mijn type. Hij legde lachend uit dat verliefde mensen overtuigender kozen voor een job in het buitenland. Bij hen ging het minder vaak om een bevlieging. 

Toch kreeg ik de job van accounting analyst voor de Belgische, Nederlandse en Luxemburgse markt. In België zou mijn cv nooit bekeken worden voor een job als deze. Ik heb geen bachelor op zak en weinig ervaring met kantoor- en computerwerk. Maar in Madrid was ik een geschenk uit de hemel. Ik sprak Nederlands en Engels en ik trok me uit de slag in het Frans. 

Zuurstoftank

Ik vond een woonplaats in een huis met 3 andere mensen in Delicias, het zuiden van de stad. Net onder het toeristische centrum maar nog steeds op wandelafstand van alle grote bezienswaardigheden. 

Toen ik die eerste avond op m'n balkon stond, voelde ik me intens gelukkig. Ik realiseerde me dat ik de afgelopen jaren voortdurend aan de oppervlakte had gezwommen, zonder m'n hoofd onder water te durven steken.

En nu had ik in één klap een duikbril, zwemvliezen en een zuurstoftank. Ik was veranderd in de kleine zeemeermin. <lacht>

Trager

Ja, het is echt waar, de tijd gaat hier trager. De klokt tikt niet als een metronoom, ze slingert haar klepel soepel heen en weer. Dat heeft zijn voor- en nadelen.

Toen ik de nodige documenten moest voorzien om aan de slag te kunnen en mijn woonplaats te registreren, liep dat niet van een leien dak. Niemand sprak Engels, niets was gedigitaliseerd, niets was gecentraliseerd, niets was duidelijk. Niet voor mij, maar ook niet voor de werknemers van de stad zelf. 

Het leek hen eigenlijk niet te deren. Wij zouden ons schamen als wij amateuristisch overkwamen. Hier is dat anders. De mensen leven hier niet om te werken, maar werken om te leven. En leven, dat kunnen ze als geen ander.

Veelzijdig

De Spanjaarden zijn warm en open. Toegegeven, soms iets te warm en open. <lacht> Alles draait om het buitenleven. Niemand zit verscholen in z'n huis,  appartement of tuin. Iedereen komt buiten om gezellig  te eten, drinken en babbelen. Kortom genieten.

En dat is exact waar Madrid goed in is. Het is een groene stad met heel veel parken. Je kan er shoppen, de meest fantastische musea bezoeken, slenteren over de ontelbare overdekte markten, genieten van het bruisende nachtleven, en net buiten de stad bergen beklimmen. 

Toekomst

Op het moment dat ik definitief m'n hart verloren had aan de stad en de bevolking, sloeg corona toe. Spanje belandde in een diepe crisis, met Madrid als epicentrum. Mijn vrienden raadden me aan om de stad te ontvluchten. En dat heb ik gedaan. 

Ik vond mijn toevlucht in Portugal. Mijn ouders delen hier een appartementje vlakbij Porto waar we vroeger als gezin elk jaar de vakantie doorbrachten. 

Veel vrienden denken dat Madrid de eerste maanden nog niet zal heropleven. Ik weet niet wat de toekomst brengt.

Wat ik wel weet is hoe het voelt om gelukkig te zijn. Zelfs nu, helemaal alleen in lockdown, voel ik me prima in het trage, zalige zuiden.

Porto is zeker Madrid niet, maar het leven is heel erg gelijklopend. De mensen zijn warm, vriendelijk en open minded.

Wat hierna volgt, dat zie ik wel. Mijn motto blijft: 'You only regret the things you didn't do.'

E-mail: iekecambier@gmail.com