Ik weet dat ik mij in het verleden nogal laatdunkend heb uitgelaten over allerhande coaches. Dat gaat niet op voor Jef, die mij begeleidt tijdens een of andere sportieve prestatie, waarover u later allicht meer leest. Jef is van de Kempen, redelijk 'down to earth', en weet alles over sport, ons lijf en over rusten.

Zijn advies kwam er omdat ik absoluut iets aan mijn slaapprobleem moet doen. Om 5 uur is het voor deze jongen meestal afgelopen. Dan kan de dag beginnen. Vanuit een soort pragmatisch, verkeerd efficiëntie-gevoel ging ik er altijd prat op dat ik een ochtendmens ben.

Koffie en om half zes al achter de schrijftafel. Lekker productief wezen en met minachting naar de langslapers kijken.

Tot Jef er mij op wees dat ik systematisch roofbouw op mijn lijf pleeg, en dat ik op die manier zelfs niet aan training toekom. Het enige wat ik doe is mijn lijf verder in het rood jagen. 

Hij ging er zelfs nog verder in. 'Elke intellectuele inspanning, elke stressfactor die je op dit moment tegenkomt, jaagt je nog verder in die onrust- en adrenalinetoestand, wat echt niet goed is. Je kunt die marathon zo wel vergeten.'

U hoort hem al komen, ik moest dingen veranderen. Sport zonder rust is niet verstandig. Werken onder voortdurende stress, ook al ben je je er niet van bewust, is ook niet productief. Voeding werd dus aangepakt, inspanning werd onder de loep genomen, en dan zou het allemaal wel beteren.

Hardnekkige patronen zijn kennelijk moeilijk te doorbreken. Mijn biologische klok blijft rond vijf uur hangen. Om hiermee komaf te maken, of mijn lijf te vrijwaren, mag ik nu dus middagdutjes doen. Het definitieve verval of de doorbraak van het gezond verstand?

Ik kan u verzekeren dat het weldoend en verkwikkend is. Heel even, een half uurtje op bed of in de sofa liggen. Ogen toe, aan niks denken, loskoppelen van de waan van de dag. En daarna weer flink zijn. Het gaat er niet om dat ik de namiddag wegslaap. Het is een gestructureerd rustmoment.

Hoe jammer is het dat zoiets niet echt geaccepteerd wordt 'op de werkvloer'. Fabrieksarbeiders die allemaal samen efkes 'op de beddekes gaan liggen' in de recreatieruimte. Bedienden die 'kop op tafel' even loskoppelen, en samen met de CEO genieten van een half uurtje rust, vooraleer weer voluit mee te draaien.

Ik denk ook dat het verzachtend werkt voor de machtsrelaties in een bedrijf. Het zachte gesnurk van de baas, die liefdevol toegedekt wordt door zijn assistent, vooraleer die zelf ook even gaat pitten.

België rust heel even uit, niet alleen thuis, maar ook op het werk. Misschien moeten we daar even werk van maken. Het dagelijkse rustmoment voor iedereen. Net zoals de klimaatmars. Beginnen met één keer per week, en dan uitbreiden.