Columns

Guido: videogesprek

Er is al niet veel warms aan een videogesprek. Moeten we het dan ook nog eens ontmenselijken door een template als achtergrond te gebruiken? Doe dat niet!

We kunnen maar beter wennen aan het nieuwe normaal dat digitaal is. En we worden daar alsmaar beter in. Neem nu de beruchte Zoom/Skype/MS Teams-videomeetings. We zijn gedisciplineerder, praten niet meer door elkaar, zitten netjes op tijd klaar, gewassen en gekamd. En dan komt de next step. 

Headsets vervangen meer en meer de simpele oortjes die we van onze kinderen afgepakt hebben. Bluetooth-connecties, beter licht, beter geluid.

Iedereen heeft ondertussen ook al zijn laptop op een standaard staan, eerder dan op een stapel boeken. Sommigen experimenteren zelfs met verschillende lichtbronnen om er maar niet vaal en 'afgequarantained' uit te zien. 

Het zicht op de ijskast, met post-its, kindertekeningen en vakantiefoto's, is ook al verdwenen, omdat het misschien toch niet zo professioneel overkomt.

Net zomin als een half natte partner die verstrooid door het beeld komt rennen, of een hond die om aandacht zeurt. 

Maar de oude zeur in mij ziet een nieuw probleem opduiken. En uiteraard de business-opportuniteit voor sommigen, want 'ieder nadeel hep se voordeel!'. 

De videoprogramma's laten je toe om je achtergrond te blurren, zodat je niet teveel persoonlijke details vrijgeeft. En dat wordt een stapje verdergezet.

Je kan nu ook al fictieve achtergronden installeren. Het is een soort 'green key technology' voor amateurs, die er vooral voor zorgt dat je bijzonder absurde kapsels ziet verschijnen, en soms zelfs zwevende hoofdjes als er niet is nagedacht over het juiste hemd. 

En de corporate wereld zou de corporate wereld niet zijn, als daar niet plots een 'PowerPoint'-reflex de kop opstak. 'Aha! Waarom zouden we niet een template ontwikkelen die onze medewerkers kunnen gebruiken om kenbaar te maken dat ze voor ons bedrijf werken? Dat is duidelijk en het is een kans om ons logo in hun hoofden te etsen!'

Als u al ooit corporate presentaties hebt uitgezeten, die uitgevoerd werden in de company template, dan weet u dat die vooral uitblinken in verveling en saaiheid. Het logo moet 'zus en zo', het lettertype zal 'zus en zo', en het resultaat is saai als de neten. 

Nu zie je dus meer en meer videogesprekken waar je klant gevangen zit in zo'n videotemplate. Want corporate branding en communicatie zal er zijn! 

Het resultaat is zoals te verwachten was. Verschrikkelijk!

Doe het nou niet! Het is niet omdat het kan dat het ook moet! Er is al niet heel veel menselijks en warms aan een videogesprek. Moeten we dat ook nog eens ontmenselijken door er templates als achtergrond bij te zetten? Het is een beetje als plastische chirurgie, je hoeft maar naar de gebruikers ervan te kijken om te weten dat het niet werkt.  

Geef mij gezellige achterkamers, zicht op tuin en ongemaakt bed, half afgeruimde ontbijttafels, zodat ik voel dat die mensen leven, maar voorzie in godsnaam niet in virtuele gevangenisjes om de bedrijfsuitstraling te verzorgen. Eentje voor intern, eentje voor extern, eentje voor 's avonds en eentje voor overdag.

En om het helemaal af te maken. Eentje dat meer 'fun' is. Blijf daar af! Opgelegde fun is geen fun, dat is tenenkrullend. 

 

Guido Everaert

Wie is Guido?

Guido Everaert is schrijver, spreker en columnist. Daarnaast werkt hij als lector ‘web content' en ‘storytelling' aan de Karel de Grote-Hogeschool. Zijn interesse? De schone en minder schone kantjes van de mens.

Ook interessant

Guido: dauwtrappers

"Ik kan het niet meer. Het is op, voorbij, gedaan. Het zal wel met de leeftijd te maken hebben. Voor u verkeerde conclusies trekt: het lukt me niet meer om ’s nachts te werken. Ik doe het nu 's morgens vroeg."

Guido: doen alsof

"Ik werk alleen maar voor klanten die ik leuk vind. Echt waar. Ik heb mijn portie zeikerds in het bedrijfsleven gehad. Maar af en toe zijn er personeelswissels, of heb ik een klant niet juist ingeschat. Dan moet ik optreden."

Guido: Marie Kondo

"Er is nu een oplossing voor gepatenteerde uitstellers. En die oplossing heet Marie Kondo. U leest het goed, ik ben een adept van het Japanse opruimwonder. Ik begon met kleren, en daarna met boeken."

Guido: sterfelijk

"Toen ik lesgaf aan een groep jonge studenten, trok een licht ontvlambaar meisje publiekelijk en redelijk brutaal mijn kennis in twijfel. Ze zei: "Maar gij zijt oud, wat weet gij daar nu van!""

Guido: vervlogen tijden

"Ik heb beslist om dit jaar geen kerstkaartjes meer te versturen naar mijn klanten. Je voelt je een anachronisme als je kerstzegels ophaalt in het postkantoor."

Guido: pendelgeurtjes

"Bij deze een warme, beleefde en vriendelijke oproep aan mijn mede-pendelaars. Ik begrijp volkomen dat u een dagelijkse portie vitamine C moet binnenslaan. Maar moet dat echt in de vorm van mandarijntjes of sinaasappels?"