Ik zat onlangs met iemand te praten die een toch wel redelijk belangrijke en interessante functie heeft in een creatieve omgeving. En ze zag het helemaal niet meer zitten. Volledig geen zin meer, geen zin het werk, geen zin in de collega's, geen zin in de projecten en de eindeloze stroom van meetings en mails die eraan gekoppeld zijn. Uitgeblust.

U weet ongetwijfeld hoe glad het ijs is als je met vrouwen moet discussiëren, als man. Wij mannen, zijn geneigd 'op te lossen', omdat we met een hamer in onze handjes geboren zijn. En elk probleem lijkt van ver en met wat goede wil, wel op een nagel. En dus hameren we. Terwijl -ook dat heb ik geleerd, na 25 jaar emotionele littekens, eigenhandig gekerfd door vrouwen uit mijn omgeving- je eigenlijk helemaal niets moet oplossen, je moet leren 'luisteren als een zusje'. En ondersteunend helpen met het ontwikkelen van de premisses, de standpunten en de oplossingen. Ook al is het zonneklaar.

Dus probeerde ik toch maar eventjes… 'Denk je niet dat je last zou kunnen hebben van een 'burn-out'? Je geeft daar al zeven jaar alles wat je hebt, in een sector die niet bepaald mals is voor medewerkers…'. Een laatdunkende blik werd mijn deel.

"Ik heb geen last van burn-out maar van bore-out", kwam het gevatte antwoord. "Ik heb het gevoel dat ik al meer dan zeven jaar hetzelfde doe, dat mijn aanbevelingen wel geapprecieerd worden, maar niet uitgevoerd, en dat ik dus niks toevoeg. Dat is mijn probleem!"

In alle eerlijkheid, ik heb verder geluisterd maar ik zat al met mijn hoofd in deze column. Wat een ontzettend juist en treffend concept.

Is het niet de verantwoordelijkheid van een werkomgeving om ervoor te zorgen dat medewerkers niet alleen gemotiveerd blijven, maar vooral dat ze zich niet beginnen vervelen? Niet op routine draaien, en nieuwe aspecten van hun werk kunnen blijven ontdekken? Er zijn zoveel mogelijkheden om dat te doen. Inhoudelijk interessanter maken, de jobinhoud verbreden, mensen inschakelen voor hun coaching en andere talenten… 

Maar net zoals bij rekrutering heb ik de indruk dat we dikwijls meer te maken hebben met bedrijven waar alle puzzelstukjes gewoon moeten passen, zodat we een geoliede machine hebben, eerder dan een fantastische, kleurrijke, wellicht wat schokkend lopende fantasietrein, waar je veel verder mee kunt geraken, en waar iedereen voluit beseft dat hij meebouwt en werkt aan iets unieks.

Het is niet de eerste keer dat men mij verdenkt van dromerigheid en idealisme. Toch lijkt me dat dit de visie is die je moet onderschrijven, als het je menens is om het maximum uit je medewerkers te halen. Als het alleen over geld gaat, tja, dan is iedereen bruikbaar tot hij vervangen kan worden door een efficiënter model. Je kunt je de vraag stellen of je in zo'n maatschappij wil leven en functioneren.