Eerst en vooral zijn er de boeken die je wil lezen. Of het nu op een Kindle is, of gewoon klassiek op papier, feit is dat je er teveel meeneemt. Twee weken vakantie maar toch gauw tien boeken er doorjagen? Echt waar? Je weet maar nooit, misschien is het slecht weer.

En dan het lichaam, de tempel. Er moet en zal gesport worden. Diverse soorten schoeisel worden mee ingepakt. Joggen, is niet hetzelfde als bergwandelen, en ook voor het fietsen moet er een en ander voorzien worden. Los van de nieuwe adembenemende 'high-tech-sports-fiber-truitjes' en dito broekjes in blitse kleuren. Het heeft overigens iets bijzonder triest als je dat over de buik van een vijftigjarige gedrapeerd ziet. Ik had 'gespannen' kunnen schrijven, maar dat doet mijn ego nog meer pijn.

En dan heb ik het nog niet eens over het 'i-health' gedeelte. Voor alles bestaat er immers een app, en meer en meer hangt er aan die app ook een 'device'. Mijn telefoon zit verpakt in een hoesje dat -als ik de reclame kan geloven- zo van de Mount Everest het water in gekeild kan worden. Dan nog kan er mij niets overkomen, ik kan blijven bellen. Dat hoesje past op houdertjes die ik rond de arm en op de fiets kan monteren… Samen met oortjes, bluetooth-hartslagmeters en stappentellers ben ik er helemaal klaar voor.

De eerste dag gaat alles nog redelijk goed. Je trekt 's ochtends je jogging-spulletjes aan, en vertrekt voor die eerste confrontatie met knoken, gewrichten en spieren. Het valt tegen. Alles doet pijn. Maar dat hoort zo. 'No pain, no gain' en nog van dat soort onzin… Niet overdrijven en het lichaam niet forceren. Alleen de glimlach, die wel. Iedere andere oude puffer die voorbijkomt krijgt een stralende glimlach. Atleten onder elkaar, ons kent ons!  

Na amper een half uur sta je terug in het hotel. Wel lekker vroeg… de rest van het gezelschap slaapt nog. Geen probleem! Douchen en fluks met een mooi boek naar het ontbijt. Een uur later komt dat gezelschap vrolijk koutend mee aanschuiven. Ik heb dan al veel te veel koffie gedronken, kranten gelezen, en koffiekoeken gegeten. Het boek ligt er nog onaangeroerd, want je kunt daar niet zomaar aan beginnen. Dat heeft een iets respectvoller benadering nodig. Dat is voor straks aan het zwembad, of beter nog in de luwte, de schaduw van een vijgenboom. De romanticus in mij is nooit ver weg...

Maar eerst een stadje bezoeken. En lekker eten. Ah ja, de couleur locale hoort toch ook bij vakantie? Ricard, olijfjes, flesje rosé, en misschien nog eentje? Fijne babbel met je partner. Misschien nog een cognacje? Ach, 't is toch vakantie. Waarom niet? De middag verdampt in de avond, het terrasje is leuk, de wijn weelderig, de woorden mooi…

Het boek blijft waar het vanochtend lag. De sportschoenen zullen morgen ook de kast niet uit komen. Vakantie zoals het hoort, het is een kwestie van prioriteiten stellen.