Columns

Guido: verkeer

Het verkeer stopt weer helemaal op, de kilometerslange files zijn terug. Alsof ze nooit zijn weggeweest. Ik kan het niet helpen, maar als ik met de fiets over de bruggen van de Antwerpse ring rijd in de ochtend, komt er altijd een heel klein beetje leedvermaak in mij op: blij dat ik er niet hoef tussen te staan. Wat niet helemaal waar is. Steeds vaker moet ik dat wel doen. Mensen willen immers terug trainingen, seminars, speeches, en dus trek ik ook weer meer door 't land om 'het woord' te verkondigen en sta ik dus ook vast. Tot daar het geklaag, 

Maar nu de volgende vraag; is het u ook op gevallen dat de zeden en gewoonten in het verkeer ontzettend verruwd zijn? Men heeft geen geduld, men heeft geen respect voor elkaar en voor de verkeersregels. Het doet wat denken aan koeien die voor het eerst terug in de wei gelaten worden. Maar dan minder vrolijk. Het is allemaal erg grimmig geworden.

Rijstroken voor openbaar vervoer worden ingepalmd, invoegen gebeurt laat en scherp en het getoeter is niet uit de lucht. Bovendien zijn het gebruik van knipperlichten en respect voor wegmarkeringen stilaan een ding uit het verleden geworden. 

Ik word daar wat onrustig van, maar bon, ik moet niet zoveel met de auto rijden, en ik vermijd de spits, om mijn sereniteit te bewaren. Maar nu spreidt het zich ook uit naar het fietsverkeer. 

En dat raakt mij dan weer wel persoonlijk. Tijdens de spits maken wij het ons als fietsers bijna onmogelijk om heelhuids aan te komen. U moet weten dat ik nooit echt de meest stuurvaste ben geweest, maar ik krijg stilaan het gevoel dat ik met mijn leven speel als ik op mijn stalen ros naar de school fiets. Ik had altijd het gevoel dat fietsers onder elkaar redelijk solidair waren. Wij, als kwetsbare weggebruikers, tegen koning auto. Maar kijk, er komt een kentering in de zaak. En ik ben de eerste om dat vluchtig te onderzoeken en tot een zeer gehaaste conclusie te komen. 

Het is de schuld van de elektrische hardrijders! Ik word continu uit mijn gezapig en licht dromerig fietsritme gehaald door het agressieve gebel van zo'n speedbiker. Ze moeten hun investering te gelde maken, of ergens een Strava-record breken. Ik weet niet wat het probleem is. Voor u denkt dat ik het op jonge dynamische kerels gemunt heb en dat het te maken heeft met afgunst over de jeugd, dat is het niet. Gezapige omaatjes op zo'n elektrisch monster zijn het ergst! 

Nu moet u weten dat ik de elektrische fiets erg genegen ben. Ik heb het ook eens geprobeerd. En mijn conclusie was redelijk snel getrokken. Ideaal als je ver moet fietsen en niet bezweet wil aankomen. Maar in de stad, met alle drukke fietspaden werkt het gewoon niet. Er zijn te veel verkeerslichten, er zijn te veel hindernissen, wegversperringen, en gewoon te veel fietsers en soorten fietsers, die het ontwikkelen van snelheid in de weg staan. Bakfietsers, onzekere kinderfietsers, babbelzieke tienerfietsers en ja, helaas ook smartphonefietsers en koerierfietsers. 

Ik kan me voorstellen dat dat een frustrerend gevoel is, maar ik ben er niet zeker van dat het ventileren van die frustratie door agressief toeteren en bellen dat oplost. Laat ons wat liever zijn voor elkaar, het is een afschuwelijk zicht om een hardrijder te zien die een moeder de huid vol scheldt omdat haar kinderen in de weg fietsen. En het is uitermate vervelend om continu van het fietspad gerinkeld te worden door iemand die eigenlijk wat vroeger had moeten vertrekken. 

Guido Everaert

Wie is Guido?

Guido Everaert is schrijver, spreker en columnist. Daarnaast werkt hij als lector ‘web content' en ‘storytelling' aan de Karel de Grote-Hogeschool. Zijn interesse? De schone en minder schone kantjes van de mens.

Ook interessant

Guido: purpose

Wat is er verkeerd aan een job doen voor het geld? 'An honest job for an honest pay.’ Zou het kunnen dat we ons het hoofd laten gek maken met dat streven naar gelukzaligheid? 

 

Guido: hondenleven

Vroeger had ik een Weimaraner pup. Ik werkte toen bij een reclamebureau. Aangezien ik er baasje speelde, besliste ik dat we een bedrijfshond nodig hadden. Spike mocht mee.

Guido: vroeg slapen

"Ik zou graag nog eens vroeg gaan slapen." Mijn lief sprak de magische woorden uit. Niet terwijl we lamlendig voor tv lagen. Neen, het was midden in de dag. 

Guido: 't is niet moeilijk

Terrasjesweer. Heerlijk genieten met een drankje. Als je ’t tenminste krijgt. Heb je ook zo’n hekel aan dat eerste kwartier waarbij je probeert de aandacht te trekken van het personeel?

Guido: AI, dat doet pijn

De zelfverklaarde AI-experts lagen verscholen onder de rotsen en in het kreupelhout aan de rand van de informatiesnelweg. Nu zijn ze daar. Klaar om geld hun richting te laten uitrollen.

 

Guido: toxisch

Alles is tegenwoordig toxisch. Toxische relaties, leiderschap, management... De vraag is hoe je kan vermijden dat er zo’n label op je geplakt wordt. Op dat vlak heb ik slecht nieuws: dat kan je niet.