Dat is echter de gemakkelijkheidsoplossing. Vorige week werd ik namelijk gebeld door iemand, die zijn hart even wou luchten over mijn voorliefde voor jonge mensen die zich engageerden in het verenigingsleven (lees jeugdbeweging, jeugdclub, sportclub, noem maar op…).  Hij belde anoniem. Dat vond ik dan weer spijtig, maar goed, de man zal er zijn redenen voor gehad hebben. 

Hij vond het niet kunnen dat ik zondermeer dat standpunt innam, want het had zijn carrièrekansen al een leven lang gefnuikt. Omdat hij nooit lid was geweest van dat soort clubjes. Kwatongen zouden nu kunnen opwerpen, dat dat mijn punt staaft.  Hij had er maar moeten deel van uitmaken, dan had hij wel zijn droomjob gehad. Dat is echter naast de kwestie.

Hij was erg kwaad, en vond dat de HR-afdelingen overal ter wereld dan maar eens een lijstje moeten publiceren over de selectiecriteria die ze hanteren, zodat hij zich kon conformeren. Dat vond ik dan weer niet helemaal doordacht. Maar ik vind het gegeven op zich wel de moeite waard om over na te denken. 

Ik mag niet vooringenomen zijn. Mensen uit de scouts zijn niet beter. Iedereen moet een kans krijgen. Net zomin als ik extraverten mag verkiezen boven introverten (wat ik niet doe, voor alle duidelijkheid). Net zomin als ik inzit met geslacht, kleur, geloof, leeftijd of ervaring, of wat dan ook. Wie mij kent weet dat dat waar is. 

Maar ik denk wel dat ik mijn instinct mag volgen. Ik heb al heel veel rekruteringsgesprekken gevoerd. En ik moet telkens opnieuw vaststellen dat er geen gouden regel bestaat. En dat het niet verkeerd is om in zo'n gesprek juist weg te blijven van de echte kwalificaties, en te peilen naar de mens achter het verhaal. 

Bij de doorwinterde HR-professionals wordt er nu waarschijnlijk massaal schouderophalend geglimlacht. Of ze zweren bij hun methode of ze geven me gelijk. Ik heb het ooit meegemaakt dat ik werd bijgestaan door zo'n erg ervaren HR-man.

Mijn gesprekken duurden gemiddeld een half uurtje, de zijne een uur. Er werd -van zijn kant- systematisch afgevinkt, aangestreept, gescoord en weet ik wat nog meer. En toch kwam ik op dezelfde kandidaten uit, en soms inderdaad ook op de twijfelgevallen. Hij zou ze niet aanwerven, ik gaf ze het voordeel van de twijfel. 

Ik ben nog nooit bedrogen geweest in het geven van vertrouwen aan mensen. Vertrouwen en omkadering en dan kom je tot resultaten. Maar dan komt de volgende stap. Mensen moeten zich integreren in een werkomgeving. De ene heeft het daar makkelijker mee dan de andere… Ik blijf erbij dat een zekere 'sociale aisance' voor een groot aantal beroepen en functies toch wel een voordeel kan betekenen. En die komt er door te oefenen, bijvoorbeeld in een vereniging… oei!

Ziet u wat er gebeurt?  Ik word zodanig voorzichtig dat zo'n stukje bijna niet meer te lezen valt. Aan de ene kant, aan de andere kant, we zouden eventueel, kunnen besluiten mochten we eventueel over meer gegevens beschikken… Ik word daar moe van.  

Ik hou mijn nuances voor het echte werk, en in deze kolommen wil ik vooral impressies, gedachtes en ideeën laten circuleren, zonder voorbehoud, en zodat mensen (inclusief ikzelf) er over nadenken. Zo gaat de wereld vooruit. Ik ga me dus ook niet verontschuldigen voor mijn meningen. Sorry!