Ik stam uit een tijd waar er nog niet veel aandacht geschonken werd aan eindejaarscadeautjes en relatiegeschenken van klanten. Volgens de officiële policy mochten we die niet aanvaarden.

Officieus werd de 'kerstbuit' uitgestald en was het een soort prestige-slag tussen alle medewerkers van het bedrijf.

Kasten werden leeggeruimd om alle kerstkaarten, dozen met pralines, en andere prullaria uit te stallen. Niemand zal het ooit toegeven, maar er werd geteld. Een soort populariteitspoll.

Wie had er de meeste? Wie werd er geapprecieerd door zijn klanten en relaties?  

Geleidelijk aan geraakte het sturen van kerstkaarten in onbruik. Slimme digitale jongens stuurden vervolgens interactieve kaartjes, filmpjes, mails en 'memes'. Maar het is toch niet helemaal hetzelfde.

De vluchtigheid, het massa-aspect, het gebrek aan 'echte aandacht'. Het is één van de weinige keren dat het mij -als volbloed digitale nomade- echt parten speelt.

In tijden waar we de mond vol hebben van 'customer centricity' en 'customer experience', blijven we net daar in gebreke.

'Mailchimp' zal er allicht wel bij varen. Snel een haastig in elkaar gebokst mailingske versturen. Rap, rap en zo breed als nog toegelaten is naar GDPR-normen. (Tiens, hoe zou het daar nog mee zijn?) Niet echt beklijvende communicatie.

Vorig jaar probeerde ik het goede voorbeeld te geven. Als kleine zelfstandige leef ik bij de gratie van opdrachten, dus wou ik tonen dat ik hen graag zag. Ik maakte een echt kaartje aan. Online, weet u wel.

Het werd net op tijd geleverd, met enveloppes zodat het schrijven kon beginnen. Eerlijk waar, ik vond het wel fijn.

Bij elke 'opdracht' dacht ik aan de klant, en bedacht ik wat ik nog verder zou kunnen doen voor hem. Of ik vertelde hoe de samenwerking met hem verlopen was dat jaar.

De dingen werden op de post gedaan, en dat was zowat het einde van het verhaal. Toegegeven, ze waren niet meteen de meest creatieve uitingen, maar de wensen waren gemeend en gepersonaliseerd.

Nul de botten reactie op gekregen!

Dit jaar heb ik het experiment niet meer herhaald. Je voelt je sowieso een anachronisme als je kerstzegels ophaalt in het postkantoor.

Er kruipt tijd in, om zorgzaam te communiceren, en het wordt niet echt meer geapprecieerd. Tenminste dat gevoel heb ik toch.

De vijf kaartjes die ik op de schoorsteenmantel heb gezet, zijn daar de trieste getuigen van.

Ik vind het echt spijtig. Mag ik alsnog mijn beste wensen voor het nieuwe jaar aanbieden? Als u een kaartje wil, laat het dan even weten.