Denk er mooie, grote wijnglazen bij, vriendelijke mensen om je heen en je hebt het grotere idee. Maar wat het echt compleet maakt, is de kwaliteit van het gesprek. En daar wil ik het vandaag over hebben. 

De man in kwestie is een aantal jaar jonger dan ik en oneindig veel intelligenter. Hij denkt ernstig en grondig na over zaken en eens dat proces achter de rug is neemt hij stelling. Zonder mededogen en donzigheid in de woorden. Alleen al daarom is het een voortreffelijk disgenoot.

Bovendien zei hij in een niet zo ver verleden dat hij graag met mij tafelt omdat ik de 'enige ben met een nog vunzigere bek en smerige gedachten dan hij'. Het is een twijfelachtige eer, toegegeven, maar het is tenminste een onderscheid. Gemakshalve neem ik even aan dat er een modicum aan intellectueel weerwerk aanwezig is in mijn conversatie, anders zou het niet meteen de moeite waard zijn om te dineren. 

Hij en ik, eigenlijk zijn wij varkens. We houden van de schimp, het politiek niet zo correcte denken en spreken, de schuine bak. Er is in dat verband niets of niemand die het niet moet ontgelden. En dat mag.

Het viel mij echter op dat we op een bepaald moment onze stemmen dempten toen we weer een verkeerde opmerking maakten. Want je wil door je omgeving niet weggezet worden als... Ja, als wat? Feind hört mit… Je wil niet gecanceld worden, je wil niet bestempeld worden als een politiek verkeerd denker, als seksist, racist, en weet ik veel wat ze verder nog zouden kunnen bedenken. 

Toevallig weet ik dat wij beiden erg politiek correct en inclusief denken, dat we regelmatig een lans breken voor de juiste posities in deze maatschappij en dat we ook proberen bij te dragen -waar mogelijk- aan dat net iets betere wereldje. En toch zijn we beiden op onze hoede. Niet zozeer tegenover elkaar, omdat we weten wat we aan elkaar hebben, en hoe we dat moeten plaatsen, maar wel tegenover een toevallige passant, die de verkeerde conclusies zou kunnen trekken. Wat ons strikt genomen niet zou moeten interesseren of raken. 

But then again…Je kan geen enkele rationalisering bedenken waardoor wij het recht hebben om te vuilbekken en idiotismen te verkondigen. Niet omdat we gestudeerd hebben, niet omdat we de juiste dingen doen en de juiste boeken gelezen hebben. Geen enkele. Toch zochten we oplossingen, omdat we dat fijn vinden.  

Hij stelde op een bepaald moment voor om een besloten club te vormen, waar je nog ongestoord met alles en iedereen kan lachen, een idee dat ik ook vroeger al eens aangekaart heb. Een 'speakeasy' om ongehinderd de draak te steken met alles wat op dat moment beleefd wordt, in de waan van de dag. Maar dat is een slecht idee. Als je er op doorgaat maak je op een bepaald moment misschien gewoon een forum voor mensen die het niet zo goed menen met hun 'grapjes', en 'vieze' overtuigingen versterken. Dat willen we niet. 

Ons veelgeroemde recht op vrije meningsuiting, is niet het recht op vuilspuiterij. Het werd in het leven geroepen om het individu een stem te geven tegenover de overheid, niet om elkaar te beledigen. 

Hoe moeilijk ik het er ook mee heb: je moet elk woord wikken en wegen om na te gaan of je geen zwakke of kwetsbare groepen beledigt. Je bent het aan jezelf en je omgeving verplicht om daar bewust mee om te springen.  

Hij en ik, we zijn gedoemd om onze scabreuze zieleroerselen voor onszelf te houden. Misschien is er dan nog wat hoop en gaan mensen ons eindelijk zien als de gevoelige intellectuelen, die we diep in onszelf willen zijn. We gaan nog veel groentjes moeten eten!