Een gezellige vrouwenbabbel

Ik heb zonet mijn krabbel gezet onder een contract. Ik mag nu driemaal per jaar mijn gedachten en ideeën rond werk met u, de lezer van deze nieuwsbrief, delen. De belangrijkste reden om naar Brussel te pendelen was niet het zetten van mijn krabbel, maar een kennismaking met mijn twee redacteuren. Het klikte meteen, een gezellige vrouwenbabbel en veel gelach later stond ik terug op straat. Dit klópt gewoon, dacht ik.

Mijn eerste opdracht: een stukje schrijven om mezelf voor te stellen. In de trein naar huis schrijf ik enthousiast in mijn notitieboekje. Over mijn opleidingen, bijscholingen, werkervaring, dromen, eigenschappen… De treinrit van 52 minuten naar huis is te kort om alles op te schrijven. Thuis stopt de inspiratiestroom plots. Welke vorm moet deze introducerende column krijgen? Misschien kan ik hem op een ‘originele’ manier vormgeven, zoals een curriculum vitae, aangezien het over de VDAB-nieuwsbrief gaat? Of toch maar gewoon als column zonder extra opsmuk?

Help

Ik verlies mezelf volledig in mijn notities en begin meerdere keren opnieuw. Ik probeer alles uit mijn notitieboekje in mijn stukje te proppen, schrap opnieuw de helft en begin nog eens opnieuw. En nog eens.

Ik probeer terug te keren naar het gevoel dat ik in Brussel had, en probeer uit te pluizen waarom ik mezelf blijf vastrijden. Is het de andere omgeving? De opwinding die in een soort stress is veranderd, want ja, nu is het voor ‘echt’? De donkere winterdagen met de uitputtende feestdagen? Help.

Eerst doen, dan denken

De oplossing ligt in het benoemen van het probleem. Het enthousiaste gevoel dat ik in Brussel had, zorgde ervoor dat ik vanuit mijn buikgevoel schreef en leverde een stroom van tekst op. Toen ik de geschreven tekst probeerde in te passen in een mooie, samenhangende column, ging het mis. Op een spontane manier schrijven gaat makkelijker dan ‘ik moet het zo verwoorden want dat kan ik een brugje maken naar dat onderwerp’.

Ook onverwachte gesprekken en spontane ontmoetingen op de fiets, trein of in mijn podologiepraktijk leren mij vaak meer dan geplande, geïnstrueerde bijscholings- of netwerkmomenten. De interessantste momenten bij zulke events zijn vaak de babbels in de pauze.

Wanneer de ratio de overhand heeft, valt vaak alle magie weg. Piefpoefpaf. Een pleidooi voor eerst doen, en dan denken? Misschien. 

Geforceerd en ongeïnspireerd

Ik was van plan om nog wat meer te vertellen over mijn studies (bachelor biomedische wetenschappen, master gezondheidsvoorlichting en -bevordering, bachelor podologie), mijn lichaamslengte (1m84) en mijn schrijfervaring (een blog over een fietsreis). 

Maar dat voelde wat geforceerd en ongeïnspireerd aan. 

Dus ga ik het hierbij laten. Dát voelt goed.