Na een vlotte sollicitatie, een boeiende opleidingsdag en een aangename kennismaking met het team, wist ik het zeker: er was een klik tussen mij en het fietskoerierbedrijf. Bliksem op de werkvloer, bam! 

Als koerier balanceer je steeds op 2 koorden tegelijk: eentje van snelheid (het kan uiteraard nooit snel genoeg gaan) en eentje van traagheid. Hoezo?

Ik laat u eerst even raden. Waar moet een fietskoerier vooral goed in zijn? Snel fietsen? Pakketjes overhandigen? AI-gegenereerde fietsroutes corrigeren op basis van jarenlange fietservaring in eigen stad? Fout! Een fietskoerier moet vooral goed kunnen vertragen, zowel op als naast de fiets. 

Een 1ste manier van vertragen is wachten. Lang wachten voor verkeerslichten. Even wachten op antwoord van de dispatch. Wachten op een klant die zijn goederen nog moet inpakken. Turen naar de horizon terwijl je een klant telefonisch probeert te bereiken. Geduldig je hippe helmkapsel in model brengen in de reflectie van een winkelruit terwijl een klant de lift neemt om de deur te openen. Er zijn véél redenen om als koerier te moeten wachten, geloof me. 

Ten 2de moet je als koerier ook kunnen vertragen tíjdens het fietsen, oftewel goed kunnen remmen. Kan ik op een zwaar beladen cargofiets zonder trapondersteuning 80 kilometer fietsen met 1 kleine pauze onderweg? Geen probleem. Kan ik dit binnen de Singel van Antwerpen? No way. Met wat geluk kon ik 2 kilometer fietsen zonder te moeten stoppen voor een oversteekplaats, een andere weggebruiker of een verkeerslicht. Langer doorfietsen was vaak niet mogelijk, mijn ‘remspieren’ maakten overuren. 

Een polsblessure werd dus de sfeerspons van het werkfeestje. Enkele weken kinesitherapie en een half potje spierbalsem verder was het polsprobleem opgelost, samen met mijn ambitie om nog verder te gaan als koerier. Ik ken mijn lichaam en conditie, dit was niet voor mij weggelegd. Klaar. Alle liefde voor de sterke vrouwen en mannen die dit wel klaarspelen, weer of geen weer. 

Het koeriersbedrijf en ik zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan, wat zeker niet altijd het geval is na een plotse breuk. Deed het pijn? Jawel. Het fietsen in openlucht vormde samen met de blik die ik mocht werpen achter de mooie gevels van Antwerpen (grote modehuizen, elegante notariswoningen, indrukwekkende magazijnen…) een grote bron van werkplezier. Auw.

Ik droom er nu dus van om zonder rem en ook een beetje ongeremd te kunnen werken. Of me dit gaat lukken? U leest het wederom hier.