Columns

Guido: arbeidsvreugde

Ik heb onlangs een stukje gepleegd in een andere publicatie. Dat ging over armoede, en de zucht om er al dan niet bij te horen. Een stuk van het verhaal is onderbelicht gebleven. Namelijk: dat we, wellicht onbewust en te goeder trouw, volharden in wat we doen. Omdat dat zo hoort, omdat je het altijd zo gedaan hebt, maar vooral ook omdat je jezelf hebt wijsgemaakt dat het dat is, wat je nodig hebt om gelukkig te worden.

Wat ik verzwegen heb is dat ik eigenlijk ook voor een stuk gekozen heb voor dat bestaan. Ik deed dingen waar ik niet slecht in was, ik draaide mee in een leven dat bijzonder prettig was, minstens vanuit materieel oogpunt. Ook intellectueel was het uitdagend. En ik wou er zo graag bij horen. Omdat ook ik opgegroeid ben met het idee dat, als je goed betaald wordt, dat de bevestiging is dat je goed bezig bent.

Nu ben ik niet het prekerige type, maar in wiensnaam dan ook, stap daar van af! Uiteraard is geld een belangrijke parameter, niet in het minst omdat je er je dagelijkse brood mee verdient, maar veel meer dan dat is het nu ook weer niet.

Waar het over gaat is het volgende. Ik heb op een bepaald moment begrepen dat schrijven zo ongeveer het enige was wat ik graag deed en goed kon. Wat u moet begrijpen en weten, is dat er een wereld van verschil ligt tussen het hebben van een talent en het moment waarop de rest van de wereld weet en bevestigt dat je dat talent ook daadwerkelijk hebt. Je zal wel gek zijn om ineens te verkondigen dat je ergens goed in bent!  Dat zit niet in de volksaard van de Vlaming. Dat neemt dus tijd.

En gek genoeg, op een bepaald moment, net als het water je aan de lippen staat, besluit je om jezelf dan toch maar 'schrijver' of 'copywriter', of voor mijn part 'meester-imker' te noemen.

Het bijzondere is dat de wereld het vanaf dan ook gelooft. Ik heb nooit veel op gehad met het adagium 'fake it till you make it', maar kennelijk zit er meer waarheid in dan je soms kan bevroeden. Opdrachtjes, mogelijkheden om je waar te maken, ze komen dan ineens binnengedruppeld. Uiteraard heeft dat ook te maken met weten waar je mee bezig bent, maar voor een stuk is het een gevolg van waar je met focus en interesse voor gaat.

En daarna volgt er nog een stap. Vanuit een zekere kramp wil je in eerste instantie alles aanvaarden, gewoon omdat het geld opbrengt. En na een aantal faliekante ervaringen weet je, het klopt niet.

En je beseft plotseling glashelder dat je enkel nog dat moet doen, wat je echt wil en kan. Dat heet dan arbeidsvreugde. Een simpel verhaal.

Guido Everaert

Wie is Guido?

Guido Everaert is schrijver, spreker en columnist. Daarnaast werkt hij als lector ‘web content' en ‘storytelling' aan de Karel de Grote-Hogeschool. Zijn interesse? De schone en minder schone kantjes van de mens.

Ook interessant

Guido: vervloekte deadlines

Laat er geen misverstand over bestaan. Ik schrijf graag stukjes en heb aangename klanten. Ze doen niet vervelend. Toch is er één ding dat relaties verziekt en mensen humeurig maakt.

Guido: broodschrijven

Soms schrijf ik teksten voor grote organisaties. Dat maakt me altijd wat zenuwachtig. Je weet dat iedereen een oordeel gaat geven. Vaak gaan de suggesties lijnrecht tegen elkaar in!

Guido: ssst, hier wordt gewerkt… een beetje

Je hoort nogal wat nieuwe begrippen. FIRE (financially independent, retire early), the Great Resignation (over de golf ontslagen na covid). En nu is er ook ‘quiet quitting’. Ik begrijp het niet...

 

Guido: Tour de France

Het is koers. Heerlijk. Niet omdat ik zwijmel van bewondering voor de sportieve prestaties en ploegtactieken. Verre van. Het is gewoon een fantastisch alibi om te zondigen. 

Guido: oud

Ik stapte de tram op, goedgemutst, en ook een beetje overtuigd dat ik er redelijk goed uitzag. Een klein meisje stond op en bood haar plaats aan. Pijnlijk.

Guido: jongeren

Ik ben opgegroeid met een eenvoudig besef: je moet het doen met de kaarten die je hebt.