Hoeveel ga ik later verdienen?

Ik moet terugdenken aan mijn eigen studententijd. Ik ben beginnen studeren zonder me af te vragen wat ik daarmee nu eigenlijk professioneel zou gaan aanvangen. Toegegeven, in de tweede licentie, nu is dat ergens tijdens de masteropleiding, zag ik het erg somber in. De vraag naar politieke en sociale wetenschappers was toen niet erg groot. Ik ben wat dingen beginnen bijstuderen, meer economisch, tijdens mijn legerdienst (ja, dat bestond toen nog), om de schade te beperken en de aantrekkelijkheid van mijn cv voor potentiële werkgevers te vergroten. Dat is gelukt.

De vraag naar hoeveel ik zou gaan verdienen, is nooit bij me opgekomen.  Wellicht heb ik geluk gehad. Geluk dat ik bij een werkgever terechtkwam met erg hoge ethische standaarden, en een erg zuiver en open loonbeleid. Het was geen onderwerp van discussie. Er werd je een voorstel gedaan en het was te nemen of te laten. Zij zouden niet beginnen sjacheren, en als jij dat wel wenste te doen maakte je -alleszins bij hen- geen schijn van kans. Ook schermen met een beter aanbod vonden ze maar niets. Dan moest je dat maar gaan doen, maar zij plooiden niet. Heerlijk bedrijf. Ik heb er ongeveer al mijn commerciële vaardigheden opgestoken. En ik heb er zeven jaar gewerkt. Elk jaar werd je prestatie onder de loep genomen en in functie daarvan werd je loon aangepast. Mooi, degelijk en correct.

Nadien heb ik het anders geweten. Eigenaars die loononderhandelingen met hun toekomstige werknemers als een stuk 'grondstof-negotiatie' zien. Zoveel mogelijk kwaliteit voor een zo laag mogelijke prijs. Ik heb dat altijd als een bijzonder bedenkelijke aanpak ervaren, en heb het zelf ook nooit gedaan.

De vraag die ik mij stel bij de verzuchting van de student: zijn de onderhandelingen zo veranderd dat iedereen op zoek gaat naar het koopje van de week? Of gaat de student in kwestie als een huurling te werk  en gaat hij zichzelf verkopen aan de best biedende? Beide uitgangspunten zijn jammer, je moet kiezen voor een bedrijf en een opdracht die je boeit, en die andere zal daar op termijn voor geven wat je waard bent. Denk ik. Hoop ik.

Guido Everaert