U kent ze. 'Taal is een dynamisch gegeven, laat ons met zijn allen verglijden naar sms-taal, emojis maken het palet rijker, het onderscheid tussen men/mijn en jou/jouw is voor oude zakken die zijn blijven steken in hun collegetijd'. 

Aan de andere kant van de barrière staan zij die ogenschijnlijk star vasthouden aan de regeltjes, die zweren bij wat ik zou noemen 'taalhygiëne' en een minimum aan inspanningen.

Ik kan niet verhelen dat ik meer geneigd ben om mijzelf tot de tweede groep te rekenen. En ik weet dat ik niet foutloos schrijf, maar ik probeer de ergernis bij de lezer tot een minimum te beperken. Tegelijkertijd ben ik enthousiast over de dynamiek van een taal. Wie daar geen gevoeligheid voor ontwikkelt, houdt niet van taal, want laat toe dat ze stilaan uitsterft. 

En nu komen we tot mijn punt. Ik heb me er met tegenzin bij neergelegd dat de hele digitale meute schreeuwt dat geschreven teksten, blogs en dies meer, tot het verleden behoren. Het moet snel, het moet flitsen, het moet visueel. Of auditief. Oogskes en oortjes, voor zij die een afschuw hebben van iets moeilijker woorden. 

En dus maken we met zijn allen slechte filmpjes op Tiktok, Snapchat, 'the Gram' en Facebook, en nog erger… We maken podcasts. En iedereen doet mee. Tof, quoi!   

Onversneden Kempisch (het moet niet altijd West-Vlaams zijn) met een slechte opnamekwaliteit in ons oor geblazen en op ons netvlies gebrand. We worden rechtstreeks geconfronteerd met de leegte, stompzinnigheid en het gebrek aan inspiratie van cohortes mensen die de ambitie hebben -en nu ook kunnen waarmaken- om 'iets in de media' te gaan doen. Ze worden influencer of zo. 

De schraalheid van hun taal, het onverzorgde van hun uitspraak, het gebrek aan diepgang van gedachtes en ideeën… Ik word er niet blij van. Van de weeromstuit bekijk ik alsmaar meer filmpjes waar honden en katten de hoofdrol opeisen. Dat was altijd al de bedoeling van de 'internet-inventers'… Beestjes en baby's… 

Natuurlijk mag ik niet veralgemenen, maar ik ben zo bang dat het de volgende stap is in het 'taal-dynamisme'. 't Moe allemol nie zoe serjeus gepakt weurre'… Je moet het niet meer kunnen schrijven, als je't maar kan zeggen.' 

En het ergste van alles? Het wordt gemeengoed. Iedereen doet het. Er is een bijzonder populaire app, clubhouse, waar je online gesprekken over alles en helaas ook meestal over niets kunt hebben. Begrijp me niet verkeerd, ik was heel erg fan, maar je ziet hoe snel het verglijdt naar gewauwel van egobeestjes. 

En het is ontzettend snel gegaan. Eerst waren er echt goede gesprekken over interessante onderwerpen, maar meer en meer is het gewauwel van mensen die zichzelf ontzettend graag horen in de herhaling. Los van het feit dat het niet efficiënt is. 

En dan heb je de media. Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik kocht mijn kranten om er iets in te kunnen lezen. Wat ook cruciaal was: om dingen te kunnen overslaan, die mij niet interesseren. Dat is een integraal deel van de beleving van het krantlezen. En ik hoef niet op voorhand te beslissen wat ik in mijn 'stream' wil, of hoe ik het wil 'customizen'. Ik mocht zelf beslissen wat ik oversloeg. 

Maar nu val ik meer en meer op video's, en podcasts waarbij men zelfs de moeite niet meer doet om een uitgeschreven versie toe te voegen. Ook dat is verglijden, zelfs al zijn die podcasts -in het geval van VRT nieuws of De Standaard en De Morgen- van erg goede kwaliteit. Ze verplichten mij om te luisteren. 

En zoals u allemaal ondertussen al weet, ik heb nooit graag geluisterd, ik doe liever mijn zin. Geef mij het mooie geschreven woord terug!