Een mantra ingegeven door een soort knutseloptimisme van de 21ste eeuw. De tools, de blokjes, alles wat je nodig hebt om iets te realiseren is te vinden. Technologie? Knowhow? allemaal op de interwebs. Geld? Vraag het aan een venture capitalist, een business angel of een crowdfunding platform en 't komt allemaal goed. Think global enz.

Nu valt daar natuurlijk zeker iets voor te zeggen. Ik ben zelf praktijklector aan de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen. Ik ervaar quasi dagelijks dat studenten vandaag ontzettend hongerig zijn naar ervaringen uit eerste hand.  'Hoe moet ik het doen? Wat is de echte praktijk, eerder dan wat ik uit de boekskes leer'.

Maar ik denk dat er ook een gevaar in schuilt. Het kind en het badwater, eens te meer. Laat ons onderwijs en opleiding niet meteen in het verdomhoekje plaatsen.

In een ver verleden was ik een niet onverdienstelijk student. Netjes Latijn-wetenschappen afgemaakt en een universitair diploma bijeengeharkt. Ik heb nooit veel last gehad van dat diploma. Behalve dat ik de neiging tot overdenken heb, ook al zou je me dat niet meteen aangeven.

Maar nu, halverwege mijn leven merk ik aan zeer veel dingen wat ik allemaal te danken heb aan een degelijk academisch parcours. Het vermogen om dingen groter te zien, los van bijvoorbeeld geld, om maar iets te noemen. Je kunt dat (maatschappelijke) betrokkenheid noemen, en het is allicht niet de verdienste van dat diploma alleen.

Maar ook de capaciteit om verbanden te leggen en kennis, knowhow te integreren, en misschien het belangrijkste van allemaal: de capaciteit om origineler te denken. Om wat ik geleerd heb in een andere context om te zetten en groter te maken.

Onze managementguru's staan nu op de eerste rij om te pleiten voor 'intra/entrepreneurship' en een cultuur van 'embrace the failure'. Ze doen dat voor een publiek dat wel nog een degelijke opleiding gekregen heeft. Daar is dat nodig, om het doffe structuur- en hiërarchie-denken te doorbreken. 

Als ze datzelfde verhaal vertellen aan jonge mensen oogsten ze nog meer enthousiaste reacties. Terecht, iedere generatie heeft recht op zijn optimistische signalen. Zonder dat blijven ze verweesd en lethargisch achter. Bovendien worden ze gesterkt in hun vermoeden dat het zonder diploma's en scholing ook wel zal lukken. Voor sommigen is dat inderdaad zo…

Maar ik houd mijn hart vast als we morgen heelder generaties loslaten op de maatschappij, met als enige bagage hun gezond verstand en hun doorzettingsvermogen.