De berichtgeving zal die eerste septemberdagen traditioneel gaan over de eerste stapjes van sommigen in de kleuterschool, blije en wenende gezichtjes, goede voornemens en grootse plannen.

Jonge leerkrachten met veel idealisme, en oudere, ietwat cynische. En het verhaal van de stress van leerkrachten, omdat het niet is wat het vroeger ooit was. De pastoor, de onderwijzer, de notaris, de dorpsnotabelen. Vergane tijden.

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. Ik ben niet zo vertrouwd met dat stressprobleem. Het kan aan mijn aard liggen, en wellicht ook aan het feit dat ik maar een heel lichte leeropdracht heb in het hoger onderwijs. Dat is niet te vergelijken met fulltimers.

Ik zie het elk jaar opnieuw als een ontdekkingstocht. Elk jaar is anders, elk jaar heeft zo zijn über-persoonlijkheid. Ik heb gesloten jaren gehad, waar de studenten bijna apathisch in de les zaten, ik heb ook heel extraverte, en uitdagende groepen studenten gehad. Dat vond ik wel het leukste, omdat je dan lekker kon bekvechten. Beetje strijd is nooit weg. Maar daar gaat het eigenlijk niet over.

De ontdekkingstocht is veelzijdiger. Je leert bij over jezelf, over je vakgebied en over jonge mensen. Dat is een ontzettend mooi prerogatief. Maar je moet er wel voor openstaan. Je moet willen zien waar ze mee bezig zijn, wat hen boeit en hoe je daar vanuit je lesinhoud kunt op inspelen. Eens je die oefening gedaan hebt, wordt het alleen maar beter.

Geef mij maar vlug mijn nieuwe lessenrooster, dat ik kan zien welk vlees ze dit jaar weer in mijn kuip gesmeten hebben. En net als vorig jaar en het jaar daarvoor zal ik eerst wat tegenstribbelen bij de kwaliteit van dat vlees, om dan toch te beseffen dat het anders is maar daarom zeker niet slechter.