Mina (38): "Twee jaar geleden werkte ik bij een Belgisch callcenter met een vestiging in Casablanca. Mijn werkgever vroeg me of ik zin had om in die vestiging te gaan werken. Ik was meteen enthousiast. Niet omwille van de jobinhoud, maar omdat het in Marokko was.

Het leek me spannend om alles achter te laten en daar een nieuw leven te beginnen. Marokko is het land van mijn roots, maar ik ken het helemaal niet zo goed omdat ik in België opgroeide. Mijn ouders verhuisden naar België voordat ik geboren was.

Alles op het spel

Mijn man -die opgroeide in Marokko- vond het eerst helemaal niet oké. Ik, die al mijn hele leven in België woonde, wou alles op het spel zetten en opnieuw beginnen in zijn geboorteland? Hij begreep er niets van, maar hij liet me toch doen.

Ik mocht proberen om er een toekomst uit te bouwen. Lukte het me, dan zou hij me achterna komen met onze 4 oudste zonen die toen 6, 8, 13 en 15 jaar waren. Mijn 2 jongste zonen die nog niet schoolplichtig waren, zou ik met me meenemen: Almahdi en Ali. Zij konden bij mijn schoonouders logeren die aan de andere kant van Marokko woonden.

Loon van 1.200 euro

Nadat ik mijn kinderen achterliet bij mijn schoonouders, reisde ik door naar Casablanca. Ik was vol verwachting en goede moed. Het zag er rooskleurig uit: mijn loon bedroeg 1.200 euro. Naar Marokkaanse normen is dat zeer veel geld. Een rechter bijvoorbeeld verdient maar 900 euro.

Alles ging goed. Ik vond een prachtig appartement voor 500 euro bij de Hassan II-moskee. Dat was een buurt om u tegen te zeggen. Op mijn werk klikte het met mijn baas en collega’s. Ik werd zelfs gepromoveerd tot supervisor van mijn team.

Verliefd op Casablanca

Ik vond het heerlijk om in Casablanca te wonen. Het klimaat is zalig, de stad is mooi en de sfeer is gemoedelijk, maar tegelijk ook bruisend. ’s Avonds bijvoorbeeld is er nog volop leven op straat. Iedereen leeft buiten. Dat is leuker dan in België waar de mensen na hun werk naar huis gaan en voor de tv kruipen.

Ik miste mijn familie wel. Mijn 2 jongste zonen kon ik enkel bezoeken als ik vakantie had. Ze beleefden een fijne tijd bij hun grootouders en beseften het allemaal niet zo goed, maar ik wel. En mijn man en andere zonen zag ik enkel via Skype.

Terug naar huis

Op een dag kwam er een barst in mijn geluk. Mijn baas vertelde dat we naar een nieuw pand zouden verhuizen. Hierdoor kon hij ons misschien niet uitbetalen op het einde van de maand. De grote baas had immers te veel geïnvesteerd in het nieuwe kantoor. We protesteerden, maar zonder resultaat. We kregen geen loon meer. Veel van mijn collega’s zochten ander werk. Uiteindelijk liet het bedrijf zich failliet verklaren en kregen we allemaal ons ontslag.

Na vier maanden Marokko, keerde ik met pijn in het hart terug naar België. Mijn droom lag aan diggelen, maar toch ben ik blij dat ik het geprobeerd heb. Ik heb het toch maar mooi aangedurfd om als vrouw alleen in een vreemde stad te gaan wonen. Bovendien maakte ik vrienden voor het leven. En, heb ik extra ervaring die ik op mijn cv kan zetten.”

E-mail: mina.oostende@hotmail.com