Waar het vooral boeiend en leerrijk wordt, is waar die kinderen hun eerste stappen zetten in de 'arbeidsmarkt'. Speels weliswaar, maar toch met de nodige ernst. Ik ben daar eigenlijk wel blij om.

Mijn zoon studeert nog, die kiest voor het bar- en cafécircuit, in het verlengde van de studiesfeer zullen we maar denken.

Mijn oudste dochter heeft –na een niet al te gelukkig studieparcours– beslist dat ze niet al te veel tegenslagen op studievlak kon verdragen, en heeft resoluut voor werken gekozen. Ze doet dat wonderwel, pragmatisch en volledig haar verantwoordelijkheden aanvaardend. En ondertussen studeert ze ook weer. Een dappere vrouw die van aanpakken weet.

Maar op dit moment volg ik vooral de tweeling, twee meisjes van 18, in hun inspanningen om studentenjobs te combineren met school, jeugdbeweging en vrienden. Ze kiezen daarbij allebei voor verschillende richtingen, in lijn met hun temperament. Mijn 'sociaal beest' weigert haar weekends en nachten op te geven om 's morgens op tijd ergens te kunnen bedienen in een winkeltje. Neen, dat is een te grote opoffering. Ze gaat voor het commerciële werk, wat ze gespreid over de week kan doen. De andere vindt het geen punt om geconcentreerd een vrijdag- of zaterdagshift te doen, dat tikt lekker aan en ze heeft dan de rest van de week geen kopzorgen meer.

Nog opvallender eigenlijk –en ik ben daar ontzettend blij om– is hun houding tegenover dat werk. Zo heeft de één voor zichzelf duidelijk heeft vastgelegd dat ze niet kan werken met een houten kop of wanneer ze niet uitgerust is, en handelt ze daar ook naar. Bovendien weigerde ze nog verder 'in 't zwart' te werken, en is ze haar heil elders gaan zoeken. Burgerzin op jonge leeftijd, het heeft wel wat.

Maar ook de andere, die in de promotoestanden en het snelle commerciële wereldje zit, heeft me aangenaam verbaasd toen ik onlangs met haar zat te praten. Ik was nieuwsgierig naar haar ervaringen. (En ja, ook een beetje naar haar stamina. Is ze wel uit het juiste hout gesneden voor dit soort werk?). Toen ik haar vroeg hoe ze één en ander aanpakte kwam het antwoord verrassend snel. "Ik spreek iedereen aan, je weet immers nooit waar er een verkoop zit, en eens je met iemand praat, wordt het erg snel duidelijk."

Nog mooier werd het toen ze er in één adem aan toevoegde dat ze haar vriendin afgeraden had om verder te gaan in dat soort werk. "Ja, het is wel plezant om samen met haar te werken, maar ze geeft zo vlug op, en dan begint ze te zagen, en dat werkt verkeerd op de motivatie van de groep. 't Is zo al moeilijk genoeg!"

Heerlijk toch, als je moet vaststellen dat je kinderen hun prioriteiten goed voor elkaar hebben? Weer een zorg minder voor later. Ze komen er wel.