Meestal vind ik de bijzaken ontzettend interessant. Dat uit zich sterk wanneer het reeds veel besproken uitstelgedrag de kop opsteekt. Je kunt niet beginnen werken als niet eerst de keuken tiptop in orde is. Toch? En met tiptop bedoelen we dat ook dat ene randje van de koffiemachine, dat er altijd wat groezelig uitziet. Dat moet nu eindelijk voor eens en voorgoed afgeschuurd, afgesponst en als nieuw fonkelen. Gedaan met het halve werk. Een dag later heb ik nog steeds niets gedaan.

Helaas hebben bijzaken bij mij de neiging om tot veelkoppige monsters uit te groeien die een enorme, bedreigende hoofdzaak kunnen worden.

Elk kwartaal opnieuw, als de bedreiging van de BTW-aangifte eraan komt, is het weer zover. Ik heb op mijn bureau, in de rechterhoek, een bakjessysteem. Daar ligt post in, correspondentie die afgehandeld moet worden, factuurtjes, bonnetjes. Je zou er versteld van staan hoe dat oploopt na drie maanden tijd. Maar dat zijn bijzaken. Want ik ben een schrijver! En ik schrijf! En dat vind ik prettig.

Dan komt -voorspelbaar maar toch altijd weer schrikken- een vriendelijke reminder van de boekhouder. 'Of ik niet wil vergeten…' En dan is het ineens alle hens aan dek, en begint het gepruts en het ordenen.

Ondertussen zweer ik dure eden. Dat het mij niet meer zal overkomen. Terwijl ik eigenlijk zou moeten schrijven, bedenk ik systemen, klassementen, nieuwe oplossingen. Voor ik het weet zit ik een halve dag in een catalogus voor kantoorbenodigdheden te bladeren en scrollen. Naar handige opbergsystemen te kijken, nieuwe mapjes, kaftjes, binders.

Enerzijds zijn er de beslommeringen van het administratieve bestaan en anderzijds moet mijn keuken proper zijn. Wat zouden de mensen niet denken als ze onverwacht in mijn schrijfhok komen?

De hoofdzaak is kennelijk dat de bijzaken hoofdzaak worden als je er niet genoeg aandacht aan schenkt.