Natasja (29): “Het is het plezier van het spel dat telt!”

Wie, wat, waar. In mijn eigen familie (moeder + broer + schoonzus en metekind) stelt iedereen een verlanglijstje op en trekken we een naam. We houden ons ook aan een bepaald budget. Mooi, maar... ik koop ook altijd iets voor mijn metekind en voor mijn moeder (omdat ze gastvrouw is). Mijn moeder wil per se voor iedereen iets kopen. En mijn broer koopt ook meestal iets voor mijn moeder. Bovendien is mijn broer jarig, dus krijgt hij van iedereen verjaardagscadeaus. Resultaat: een overdaad aan cadeaus!

In de familie langs mijn vaders kant (drie broers + partners + kinderen) bestaat een sobere oplossing: elk jaar geven we tijdens het kerstfeest een verrassingscadeau rond. Enkel de koper weet wat erin zit. Wie het pak in handen heeft mag één vraag stellen, waarop de koper enkel met ja of nee mag antwoorden. Hij mag ook één keer raden. Is het fout, dan geeft hij het cadeau aan de volgende. Zo gaat het pak de familie rond, tot iemand raadt wat erin zit. De winnaar krijgt het cadeau mee en moet het jaar erop een pakje voorzien. Vorig jaar won de winnaar een spaarlamp. <lacht>

Leuk. Het is het plezier van het spel dat telt, niet de 1.000 pakjes...

Lastig. Ik heb de indruk dat de berg cadeaus elk jaar gestaag groeit. En daar heb ik het moeilijk mee. Ik heb dit jaar een grote opruimactie achter de rug. Geen makkelijke opdracht. Ik hoop dus dat ik geen spullen krijg die ik niet nodig heb. Want ze meteen wegdoen, dat kan ik ook niet. Dat voelt zo ondankbaar!

Timothy (35): “Niks zo gênant als een geschenk uitpakken dat je niet wil.”

Wie, wat, waar. Ook bij ons is het met kerst cadeautjes troef... Waarom? Meer dan 'omdat het bij de tijd van het jaar hoort' kan ik niet verzinnen... Vroeger kocht iedereen voor iedereen een geschenk. Om het toch wat binnen de perken te houden, trekken we sinds een paar jaar een naam: één cadeau, één persoon. Ik ga voor maximale efficiëntie. Uit ervaring weet ik dat het zeer moeilijk is om een perfect cadeau te kopen, zelfs voor een naast familielid. Dus geef ik meestal een bon voor iets waarvan ik weet dat het in de smaak zal vallen.

Dit jaar komt er ook Het Lief en haar familie bij. Dat laatste geeft toch wel stress. Zij kopen voor iedereen iets. Gelukkig heb ik nog wat tijd voor de nodige research. <lacht>

Leuk. Ik kan er echt van genieten om mijn cadeautjes een persoonlijke toets te geven met een zelfgemaakt kaartje of zelfgemaakte koekjes.

Lastig. Cadeautjes krijgen kan fijn zijn, maar ik hou niet van 'krijgen om te krijgen'. En niks zo gênant als een geschenk uitpakken dat je eigenlijk niet wilt en dan hopen dat je gezicht geen teleurstelling verraadt... Nee, dan ga ik liever ‘ns lekker eten met familie en vrienden!

Wendy (36): “Wij hebben na jaren eindelijk beslist om geen cadeaus meer te geven.”

Wie, wat, waar. In mijn man zijn familie (moeder en vader, broer en zus + partners, zes kinderen) kopen de broers en zus en hun partners elk een cadeau voor een van de kinderen. Budget: 25 euro. Lotjestrekking beslist wie voor wie koopt. Een verlanglijstje volgt. Bij de ene is dat al wat vrijer opgesteld dan bij de ander. Lees: ‘een leuke uitstap’ tegenover ‘Jommeke-albums nummer 214, 54 en 98’.

In mijn familie hebben we na elfendertig formules beslist om geen cadeaus meer te geven. Enkel voor het organiserende koppel (en dat zijn tot nader orde mijn ouders) brengen we een attentie mee.

Leuk. Het besluit om geen cadeaus meer te kopen, was enorm bevrijdend. Niet dat ik het zo’n karwei vond. Ik had er best wel plezier in. Maar we kwamen elk jaar met een wasmand vol pakjes thuis. Waarvan een hoop goedbedoeld, maar niet echt nuttig. Dat was zo’n verspilling!

Lastig. Ik heb het moeilijk als ik merk dat onze kinderen haast niet weten wat ze op hun verlanglijstje moeten zetten. Ze hebben alles al. Liefst zou ik bij m’n schoonfamilie ook de cadeaus willen afschaffen, maar dat is helaas niet aan mij.

Jean-Pierre (48): “Meestal weet ik pas weken na kerst wat ik had moeten vragen.”

Wie, wat, waar. Vorig jaar hebben we lotjes getrokken. Bedoeling: elk koppel koopt een cadeau voor een ander koppel. Budget: 100 euro. Dat had als voordeel dat een paar van de mensen waar het moeilijk cadeaus voor kopen is (meer bepaald mannen die vroeger bij het individueel lotje trekken op gezucht werden onthaald) zo wat geneutraliseerd werden. Het nadeel was dat je blijkbaar al snel bij Bongo-achtige dingen uitkomt.

In de andere familie geeft en krijgt iedereen één cadeau. We trekken lotjes en noteren ons verlanglijstje in een google doc. Budget: 50 euro. Voordeel van deze formule is dat je precies krijgt wat je wil. Nadeel is dat het weinig verrassend is natuurlijk.

Leuk. Ik geef heel graag cadeautjes. Voor mij symboliseert het de band die ik heb met bepaalde mensen. Hoe goed ik ze ken en wil kennen.

Lastig. Ik krijg niet graag cadeautjes en weet meestal pas weken na kerst wat ik had moeten vragen.

Laurence (45): “Ik heb altijd schrik dat ik te weinig geef in verhouding tot wat ik krijg.”

Wie, wat, waar. Bij ons in de familie geeft iedereen  aan iedereen een cadeau. Gelukkig is onze familie eerder klein (mijn vader, mijn zus, haar man en twee zonen, ikzelf en mijn vriendin). Toch ben ik geen fan van deze formule, en heb ik al een paar keer geprobeerd om er verandering in te brengen. Helaas is dat tot hiertoe nog niet gelukt. Maar ik volhard!

Bij de schoonfamilie trekken we namen, en kopen we een cadeautje van 20 euro. Je mag ook iets maken. En er zijn al jaren geweest dat we geen nieuwe spullen mochten kopen. Alles moest tweedehands zijn.

Leuk. De formule bij mijn schoonouders vind ik leuk. Je kan je volledig focussen op dat ene cadeau. Dan vind ik het fijn om naar iets heel persoonlijks op zoek te gaan.

Lastig. Ik hou er niet van als er geen duidelijk budget is afgesproken. Dan zit ik constant te twijfelen. Ik heb dan schrik dat ik te weinig geef in verhouding tot wat ik krijg. Dat geeft me enorm veel stress. En dat kan toch de bedoeling niet zijn.