Columns

Guido: schriftelijk geweten

Ik typ dit stukje in bed. Op een maandagochtend. Om zeven uur. Omdat het kan. Naast mij ligt een vrouw die ook niet echt uit bed wil komen en min of meer hetzelfde soort activiteiten uitoefent. Ze probeert zichzelf moed in te spreken. 'Kom op, begin eraan, de klanten wachten…'

Het grote voordeel dat wij als freelancers hebben is de onmetelijke vrijheid om je werk in te richten naar 'godsvrucht en vermogen'. Dat is meteen ook het grote nadeel.

Bijna ongemerkt sluipt er een systeem in waarbij je je toch weer laat leiden door deadlines. Het is dringend dat deze tekst nog voor de middag wordt afgewerkt. Dat doe ik dus. En dan zal ik waarschijnlijk heel blij zijn en een beetje zelfvoldaan.

Ik zal extra koffie drinken en beslissen dat ik mijn intellectuele kant ook een kans moet geven. Een katern van de weekendkrant met ontzettend veel interessante artikelen kan niet ongelezen blijven. Dan zal het middag zijn. Vervolgens kan het twee kanten uitgaan. Ik zet een nieuw project op, of ik beslis dat het ook noodzakelijk is dat ik nog eens iets vernieuwends kook voor vanavond. Dat laatste doe ik liever. U ziet vanzelf wat er zal gebeuren.

Er zou zoiets moeten bestaan als een baas voor kleine zelfstandigen. Niet meteen een hiërarchische baas, maar eerder een soort virtueel geweten. Of een performance coach. Uiteraard staat dat haaks op de beslissing om zelfstandig te worden. Ik kon geen baas verdragen, en al helemaal niet iemand die zich bezig zou houden met hoe en wanneer ik mijn werk moest doen.

Maar toch, en alle gekheid op een stokje. Ik merk dat ik beter functioneer sinds ik alles wat ik doe registreer. Ik doe dat in een schriftje. Erg ambachtelijk. Waar ik geweest ben, wie ik gezien heb en wat ik voor die mensen moet doen, maar ook wat ik voor hen zou kunnen doen.

Daarnaast noteer ik de 'deliverables'. Ik houd bij hoeveel ik per dag factureer, niet om mijn weelde te zien toenemen maar om er zeker van te zijn dat ik elke dag van de week productief ben, op een manier die mijn boekhouder als dusdanig kan appreciëren.

Het aantal blinde, lege vlekken neemt stelselmatig af. Ik heb mijn eigen monstertje gecreëerd, een schriftelijk geweten!

Ik deed dat volgens de principes van the bullet journal (www.bulletjournal.com). En ik kan het iedereen aanraden. Het neemt wat tijd in beslag, maar eens je ermee aan de slag gaat werkt het wonderlijk. Zeker voor zij die zichzelf regelmatig voorbijwandelen in deze digitale hectiek.

Guido Everaert

Wie is Guido?

Guido Everaert is schrijver, spreker en columnist. Daarnaast werkt hij als lector ‘web content' en ‘storytelling' aan de Karel de Grote-Hogeschool. Zijn interesse? De schone en minder schone kantjes van de mens.

Ook interessant

Guido: ssst, hier wordt gewerkt… een beetje

Je hoort nogal wat nieuwe begrippen. FIRE (financially independent, retire early), the Great Resignation (over de golf ontslagen na covid). En nu is er ook ‘quiet quitting’. Ik begrijp het niet...

 

Guido: Tour de France

Het is koers. Heerlijk. Niet omdat ik zwijmel van bewondering voor de sportieve prestaties en ploegtactieken. Verre van. Het is gewoon een fantastisch alibi om te zondigen. 

Guido: oud

Ik stapte de tram op, goedgemutst, en ook een beetje overtuigd dat ik er redelijk goed uitzag. Een klein meisje stond op en bood haar plaats aan. Pijnlijk.

Guido: jongeren

Ik ben opgegroeid met een eenvoudig besef: je moet het doen met de kaarten die je hebt.

Guido: netwerken

Netwerken. Ik hoor het je al denken: "Bah, oppervlakkig geneuzel en het cultiveren van het ons-kent-ons-gevoel!"

Guido: grijs

Grijs, vlak, zonder reliëf. Monotoon, in de meest letterlijke betekenis van het woord. De hemel boven Berchem. Al maanden. Als het niet regent of miezert is het mistig.