Niet op het creatieve, maar wel op wat er uiteindelijk ligt. Want dat kan iedereen beter. Creatie tegenover verbetering. Ik leer er mee leven en het is op de keper beschouwd ook niet slecht omdat je op die manier je best blijft doen.

Maar er is nog een tweede aspect dat ik met de jaren alsmaar vervelender vind. En dat heeft te maken met wat er vaak gebeurt in een organisatie. Ik vraag me af of er niet een heleboel medewerkers het doel van de organisatie uit het oog verliezen. Het klinkt nogal abstract, dus ik leg het even uit. 

Ik word gevraagd om een bepaald stuk tekst te produceren. Laat ons even aannemen dat ‘de Jos’ dat gevraagd heeft. Zijn functie is niet belangrijk. En ik lever dat op. En dan begint er een interne machinerie te werken. Ze noemen dat de interne revisie. De Jos sluist mijn tekstje door naar alle afdelingen en bij alle verantwoordelijken die er ook maar zijdelings iets mee te maken hebben. Om zeker te zijn… 

Plots heeft iedereen er van alles op te merken. Soms gaan die vragen en suggesties lijnrecht tegen elkaar in, omdat ze uit verschillende hoeken komen. Het is een moeilijk proces waar ontzettend veel tijd in kruipt. En geld.

De Jos verzamelt alle opmerkingen en geeft die door. Iedere revisieronde moet ik aanpassingen doen, komen er andere accenten te liggen en verandert de scope van de opdracht zelfs. Alsof er op voorhand niet voldoende over nagedacht is. Dat kan natuurlijk niet, want het zijn allemaal high potentials, superprofessionals die in dat soort bedrijven werken. 

Ik denk daar dan een beetje over na, en kom tot de conclusie dat er een levensgroot verschil is tussen ‘werken voor het doel van de organisatie en ‘werken om te tonen dat je je job volledig beheerst en dat er niet mee te spotten valt’. Een beetje zoals de ambtenaren die niet met zich laten sollen: ‘de regels zijn de regels, mijnheer, die zijn er voor iedereen!’.

Schril contrast met de ambtenaren die je behulpzaam en met de glimlach gidsen en je doorheen de administratieve molen loodsen, omdat iedereen daar gewoon blijer van wordt. Vaak ten koste van hun gemoedsrust. Want ze tonen betrokkenheid. De enen helpen en hebben begrepen dat de administratie er niet is om zichzelf in stand te houden. De anderen leven en werken naar de regeltjes, maar doen meer kwaad dan goed. Voor mij is dat de Jos. 

Hetzelfde gebeurt soms met mijn teksten. De keren dat ik na vijf revisies uiteindelijk toch weer bij versie één terechtkom, zijn niet te tellen. Het gevolg van mensen die schrik hebben van risico's en elke onzekerheid uit een tekst halen, ofwel zo ‘micromanagen’ dat de zandkorreltjes van hun interventies de machine doen stokken. 

Het resultaat is in beide gevallen hetzelfde. Geen optimaal resultaat. Compromisteksten zijn zelden duidelijk, en sporen niet aan tot actie. 

Bovendien wordt het proces zwaar en duur, waardoor het budget voor marketing en communicatie opgaat aan de verkeerde aspecten. 

Maar de professionals malen daar niet om. Hun dagen zijn gevuld met meetings en overleg, ze hebben het druk, druk, druk en respecteren de processen. De Jos is een harde werker, en hij heeft ontzettend oog voor detail…. Een aanwinst voor de organisatie. Maar is dat wel zo?