Isabelle (44): “In 2006 studeerde ik af als veterinair toxicologisch patholoog. In België kreeg ik geen job te pakken, omdat dit een nicheberoep is. Er zijn wereldwijd maar enkele grote onderzoeklaboratiora waar toxicologisch pathologen werken. Ik solliciteerde bij een van die laboratoria in Canada, en werd met open armen ontvangen. Ik mocht meteen beginnen. Een advocatenkantoor regelde mijn immigratie en werkvergunning.

Mensenlevens redden

De afdeling waar ik aan de slag ging, testte nieuwe geneesmiddelen uit op dieren. Het was mijn taak om via de microscoop na te gaan of de organen van de dieren bepaalde afwijkingen vertoonden door de medicatie. Daarna bespraken we de resultaten in ons team en stelde ik een rapport op voor de wereldgezondheidsorganisatie of een geneesmiddelagentschap. Op basis hiervan beslisten zij dan of de geneesmiddelen veilig genoeg waren om op mensen te testen.

Het was een job met veel verantwoordelijkheid: de nieuwe medicatie kon mensenlevens redden, maar kon ook negatieve gevolgen hebben. Stel je voor dat een chemotherapie voor een zeldzame kanker tot blindheid leidt bij een patiënt. De handtekening die ik onder de dossiers plaatste, bleef 10 à 20 jaar geldig. Ik kan nu nog altijd voor de rechtbank gedaagd worden voor een beslissing die ik toen nam.

Sjaal breien

In Canada wonen, viel heel goed mee. Montreal is een geweldige stad. Erg kosmopolitisch, veilig en ‘politiek correct’. Iedereen had respect voor elkaar en was tolerant. Ook als het over tweetaligheid ging. Helemaal anders dan bij ons.

Waar ik wel moest aan wennen, waren de lange, koude winters van -30°. Het eerste jaar ging ik dapper skieën of wandelen op een bevroren meer, maar ik merkte al snel dat ik daar niet het type voor was. Zo koud! Wat ik wel graag deed, was bij vriendinnen thuis afspreken om te breien. We zaten dan met een glas wijn rond de houtkachel. Heel gezellig. En onze zelfgebreide sjaal kwam goed van pas.

Losse schroef

Mijn werk viel minder goed mee. Ik voelde me geïsoleerd. Een babbeltje slaan of op het gemak koffie drinken was er niet bij. Elke seconde van mijn dag was getimed en alles was in procedures gegoten. Zat er bijvoorbeeld een schroef los van mijn microscoop? Dan stond er een gespecialiseerde medewerker klaar om ze terug vast te draaien. Dat mocht ik zelf niet doen, want dan zou ik tijd verliezen. 

Er vielen ook regelmatig collectieve ontslagen. De slachtoffers kregen dan enkele minuten om hun bureau leeg te maken. Ze hadden zelfs geen tijd om afscheid te nemen. Echt hard. Voor buitenlanders met een werkvergunning betekende een ontslag bovendien dat ze Canada binnen de maand moesten verlaten. Een werkvergunning in Canada is gelinkt aan één werkgever. Wie wel mocht blijven, was op zichzelf aangewezen: een werkloosheidsuitkering of een dienst zoals VDAB bestaat er niet.

Een machine

Na 5 jaar heb ik ontslag genomen en ben ik naar Wenen verhuisd. Ik had er genoeg van om als een machine behandeld te worden. Productiviteit was het enige dat telde in mijn job.

Ik heb geen spijt van mijn beslissing. In Wenen doe ik hetzelfde werk als in Canada, maar in een academische omgeving. Een wereld van verschil. Ik word niet meer scheef bekeken als ik een kop koffie drink.”

E-mail: isabelleinmontreal@gmail.com