Veerle (37): “Het aanbod om naar Zwitserland te gaan, kwam op een slecht moment. We zaten middenin de verbouwingswerken van ons huis en ik was net terug aan het werk als procesingenieur na mijn bevallingsrust. Maar ik wist dat het een enorme kans was voor mijn vriend, dus besloot ik het erop te wagen. Ik moet toegeven dat het ruilen van onze ‘bouwwerf’ voor een groot, gerenoveerd appartement danig heeft meegespeeld in mijn beslissing. Daarnaast waren mijn voorwaarden dat ik in Zwitserland kon werken en dat ik m’n job in België niet moest opgeven. Dankzij tijdskrediet was dit mogelijk. Vorig jaar verhuisden we met onze dochtertjes Sam en Alex, toen 4 en 1 jaar oud, naar een piepklein dorpje in het kanton Bern. Die streek wordt ook de horlogevallei genoemd omdat er veel bedrijven zijn die precisie-instrumenten fabriceren zoals horloges en medische apparatuur.”

Weggerukt van mama

De eerste zes maanden in Zwitserland waren zwaar. Veerle: “De zwaarste domper was dat Sam nog te jong bleek voor de kleuterschool. In België ging ze al een jaar, maar hier moest ze nog een jaar thuis blijven. Ik belde naar alle kleuterschooltjes in de omliggende gemeentes om te vragen of ze toch niet mocht instappen. Maar ik merkte al snel dat de wet de wet is in Zwitserland. Ik herinner me nog dat er op dat moment een referendum liep over het verlagen van de instapleeftijd van 5 naar 4 jaar. Tegenstanders kwamen op straat met affiches van huilende kinderen die van hun moeders werden weggerukt. Vrij hallucinant en minstens even choquerend als de uitslag: een meerderheid stemde ‘nee’. En dat terwijl mijn dochter luidop mijmerde over haar juf en haar vriendjes uit de klas… Naar mijn gevoel lijden veel Zwitsers nog aan het moeder-aan-de-haard-syndroom, en dat stoort me enorm.”

Terwijl Veerle voltijds thuis zat met de meisjes, probeerde ze te solliciteren. Maar ook dat bleek anders dan in België. “Zwitserse werkgevers hechten weinig waarde aan cv’s. Je moet referenties kunnen voorleggen van vorige werkgevers en ‘Arbeitszeugnisse’. Dat zijn aanbevelingsbrieven van al je vorige werkgevers waarin in detail beschreven staat wat je in je job allemaal deed en wat je sterktes en zwaktes waren. Na 6 maanden solliciteren (!) mocht ik de eerste keer op gesprek. Gelukkig was het direct raak. Ik werk nu op de klachtenafdeling van een bedrijf dat verstelbare maagringen maakt. Concreet onderzoek ik in een labo of de maagringen inderdaad defect zijn en wat de oorzaak is. Qua niveau is de job een stapje terug, maar het is wel een totaal nieuwe materie voor me en dat is boeiend.”

Chocotoffs uit België

Intussen, na iets meer dan een jaar in Zwitserland, heeft Veerle haar weg gevonden. “Ik heb het gevoel dat ons gezin geïntegreerd is. We voelen ons thuis en de weekends zijn altijd een beetje vakantie. We genieten dan van de prachtige natuur en doen leuke uitstapjes.”

Nu Veerle hier al een tijd is, heeft ze ook een duidelijke kijk op de verschillen tussen Zwitsers en Belgen. Ze vertelt: “Opvallend is dat Zwitsers graag geld uitgeven aan luxeproducten. Dat merk je mooi onder de kerstboom: een horloge ter waarde van een maandloon is hier geen uitzonderlijk kerstcadeau. Verder is iedereen erg beleefd: zowel jong als oud. Op straat bijvoorbeeld, begroeten de mensen elkaar nog. En automobilisten stoppen al als iemand nog maar aanstalten maakt om de straat over te steken. Je kan kinderen van zes met een gerust hart alleen naar school laten wandelen. Ook al omdat er veel sociale controle is.”

Wat Veerle eveneens frappeert is dat Zwitsers erg trots zijn op hun eigen producten. “In de supermarkt worden Zwitserse groenten, fruit en zuivelproducten sterk gepromoot. Leuk, want zo is het gemakkelijk om ecologisch te shoppen en voor lokale producten te kiezen. Nu, ik moet wel toegeven dat ik de Belgische chocolade beter vind dan de Zwitserse. Die laatste is me iets te zoet. Sinds ik een brunch maakte voor Zwitserse vrienden, ben ik overigens een groothandel in bruine suiker en chocotoffs begonnen. Delicatessen vanuit België. <lacht>”