Bert (29) vertelt: “Tijdens mijn stage werkte ik bij de SRSG. Dat is een bureau van de VN dat opkomt voor de belangen van kinderen in gewapende conflicten. Ik begeleidde er een Franse oud-ambassadeur die een onderzoek deed naar het mandaat van de SRSG. Ik maakte afspraken met ambassades en vergezelde hem naar die bijeenkomsten. Dat was niet zo eenvoudig als het lijkt: nogal wat landen hadden geen zin om ons te ontmoeten omdat ze geen voorstander waren van het mandaat. En kwam het toch tot een ontmoeting, dan leverde dit vaak niet veel bruikbaars op. Diplomaten kunnen heel veel praten zonder iets te zeggen.

Zwarte lijst

Daarnaast las ik ook het jaarlijkse rapport van de SRSG na. In internationale kringen wordt reikhalzend, en soms met schrik, uitgekeken naar dit rapport. Het bevat namelijk een lijst met regeringen en groeperingen die zich schuldig maken aan misdaden tegen kinderen in oorlogsgebieden. Wie scholen bezet, kinderen ontvoert of hen inschakelt als soldaat, komt zonder pardon op de lijst. Deze ‘naming en shaming’ mist zijn effect niet. Een vermelding leidt tot marginalisering op nationaal en internationaal vlak.

Door dit rapport, ontdekte ik dat niet alleen kinderen in het Midden-Oosten en Afrika slachtoffer worden van oorlogsmisdaden. Ook landen als Colombia, Myanmar, Thailand en de Filippijnen bezondigen zich hieraan. Dat was een eyeopener.

Portie softijs

Ik kan het persoonlijk bevestigen: elk cliché dat over New York bestaat, klopt. Het is een stad die nooit tot rust komt, en waar je altijd wel een sirene of autoalarm hoort loeien. Bovendien is alles mogelijk in de Big Apple. Heb je op zondagavond zin in een gigantische portie softijs? Een telefoontje en je wordt op je wenken bediend. Wil je in je pyjama naar je werk? Geen probleem! En wellicht zal je niet eens de enige zijn.

Ik voelde me in New York als een kleine Belg op een filmset. Figuurlijk, maar ook letterlijk. Op een ochtend werd ik in het studentenhuis waar ik woonde wakker van een stem die ‘action’ en ‘cut’ riep. Toen ik in slaapdronken toestand mijn neus tegen het raam drukte, zag ik in onze tuin, vijf verdiepingen lager, een filmdecor met een oerwoud van camera’s en een leger technici. Christopher Plummer -vader Von Trapp uit The Sound of Music- schreed voorbij en liet zich bedienen aan een lange, rijkelijk gedekte eettafel.

Een andere keer merkte ik bij me in de buurt een nieuwe barbershop op in een oud pand. Het pand was opgekalefaterd en het kappersmateriaal had een vintage look. Toegegeven: het geheel zag er wel heel gezellig uit (te gezellig voor mijn buurt, op de grens tussen Harlem en Manhattan) en de prijzen waren wel erg laag (zelfs te laag voor mijn buurt). Maar toch wou ik de nieuwe kapper een kans geven. Toen ik binnenstapte, bleek alles fake: het was een filmset.

Beduimelde foto

De anekdote waar ik met het meeste plezier aan terugdenk? Mijn ontmoeting met onze secretaris-generaal Ban Ki Moon. Ik werd tot mijn grote blijdschap uitgenodigd voor een ‘photo op’. Dat betekent dat ik samen met andere medewerkers op de foto mocht met hem. Zo’n evenement gaat met heel wat veiligheidsmaatregelen gepaard: iedereen wordt uitgebreid gecontroleerd en wie zich te nerveus of abnormaal gedraagt, wordt meteen verwijderd. Ik keek er enorm naar uit, maar toen het zover was, besliste het noodlot er anders over: ik moest net op dat moment een belangrijke lezing bijwonen.

Kans verkeken, dacht ik. Maar dat was buiten het voetbal gerekend… Toevallig hoorde ik dat Ban Ki Moon een benefietvoetbalmatch speelde op het afgelegen Randall’s Island. Ik besloot er samen met enkele andere ‘stagiair-groupies’ naartoe te gaan. Gezien de draconische veiligheidsmaatregelen tijdens de photo op maakten we ons niet veel illusies: het leek ons al fantastisch om de wedstrijd vanuit de verte te volgen. Toen we eraan kwamen, zagen we een onooglijk veldje waarop een man met Aziatische trekken zich in het zweet werkte. Op nog geen tien meter van ons, en zonder bodyguards! Na de match hebben we hem gevraagd of we met hem op de foto mochten. Zoals het hoort voor een rasdiplomaat, had meneer Ban geen bezwaar. Zo beleefde ik toch nog mijn ‘moment de gloire’. De beduimelde foto van een glunderende Bert naast een vermoeide Koreaan in een felgeel voetbalshirt zal nog generaties doorgegeven worden, van vader op zoon.”

E-mail: bertcollage@hotmail.com