Michaël (28): “Toen we de lijst met landen kregen waaruit we konden kiezen, viel mijn oog meteen op Portugal. Het idee van 6 maanden zon gaf de doorslag. Mijn vriendin, die in een andere klas zat, had toevallig ook Portugal aangeduid. We waren de enigen. Het was snel beklonken. 

Zonder huis

We zijn vertrokken naar Viseu zonder dat we logies hadden. We hadden wel een lijstje met adressen meegekregen. Die zijn we een voor een afgegaan. Uiteindelijk vonden we een geschikte woning in het centrum van de stad: een benedenverdieping in het huis van een oud koppeltje. 

De inwoners waren hele lieve mensen. De vrouw kwam geregeld eten brengen. Als ze een taart gebakken had, moesten we proeven. Niet dat we konden praten met elkaar. Wij spraken geen Portugees en zij geen Engels. Maar met gebarentaal en Google Translate lukte het. 

Ik heb er ook wel Portugese les gevolgd, maar ben niet veel verder geraakt dan een pintje bestellen. <lacht>

Zonder haast

Viseu, is een stadje tussen Porto en Coimbra, in het Noorden van Portugal. Een middelgrote Middeleeuwse stad met grijze huizen en behoorlijk wat groen. En een typisch, groot stadsplein met een mooie kathedraal. 

De sfeer was er heel relaxed. Een beetje laks zelfs. Dat beviel me wel. ‘s Ochtends was het rustig opstaan en naar de les wandelen. Meestal pikte ik onderweg een koffie en een croissant of 2 mee. Ik denk dat ik er wel een kilo of 5 ben bijgekomen. <lacht>

Na de les ging ik vaak voetballen met andere Erasmus-studenten en een aantal Portugese jongens. We gingen iets drinken of wat rondhangen en genoten van het mooie weer. En ‘s avonds kookten we. Ik heb nergens zulke lekkere vis gegeten! 

Zonder uitdaging

De lessen waren niet verplicht. Ik moet bekennen dat ik er behoorlijk wat geskipt heb. Heel wat proffen spraken erbarmelijk Engels. Het niveau van de lessen was lager dan wij gewoon waren. En ook op vlak van technologie waren ze achter. 

M’n laagste score op m’n examens was 16 op 20. Op design had ik een 19. En ook alleen maar omdat ze een 20 niet vonden kunnen. 

Zonder zorgen

Portugezen leven op straat. De dorpsmentaliteit is er nog voelbaar. Als ze zien dat je er wat verloren bij staat, komen ze vragen of ze je kunnen helpen en wijzen ze je de weg. Ik heb me er nooit onveilig gevoeld. 

Ze zijn ook erg gastvrij. We zijn verschillende keren uitgenodigd bij Portugese studenten thuis om te komen eten of porto te proeven. 

Én ze zijn passioneel. Of misschien lijkt dat alleen maar zo omdat ik ze Kizomba heb zien dansen. Een romantische en sensuele dans waarbij de vrouw tegen de man aanleunt en zich zo laat leiden. Mooi.

Zonder heimwee

Tijdens de weekends trokken we met de Erasmus-studenten naar Lissabon of Porto. De bus heen-en-weer kostte 30 euro. Geen geld. We hebben er ook wel eens een auto gehuurd en Porto-huizen bezocht. 

Heimwee heb ik niet gehad. Met de moderne technologie is het makkelijk om contact te houden. 

Ik ben 1 keer naar huis geweest. Toen het carnaval was. Ik ben toen ook gaan eten met m’n ouders en zus. Zij vertelde me toen dat ze zwanger was en vroeg of ik peter wou zijn. Een memorabel moment. 

Met goesting

Na de examens zijn m’n vriendin en ik nog een maand gebleven om de rest van Portugal te verkennen. Een zalige reis. 

Ik zou iedereen aanraden om met Erasmus mee te gaan. Het is echt een onvergetelijke ervaring.”

Michaël op LinkedIn: linkedin.com